29.10.08

Αυτονόμηση (αυτονομία), Διαφοροποίηση (διαφορά).

Η πορεία μας στο ξεκαθάρισμα των φωνών, που είναι μια συνεχής πορεία, βάζει σιγά σιγά και τα λιθαράκια της αυτονόμησής μας. Στόχος κάθε ενήλικα είναι το αίσθημα της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Φτιάχνοντας τον δικό μας εαυτό, έναν διαφοροποιημένο εαυτό (από τις φωνές των σημαντικών άλλων), προχωράμε στην αυτονόμησή του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να απορρίψουμε, να πετάξουμε, να αναδιαπραγματευτούμε, να ωριμάσουμε ψυχικά. Να χτίσουμε τα δικά μας θέλω, να αμφισβητήσουμε πολλά πρέπει, να φτιάξουμε το δικό μας σύστημα αξιών. Τότε έρχεται η διαφοροποίηση από τις εσωτερικευμένες φωνές και γεννιέται ο διαφοροποιημένος εαυτός. Ο νέος εαυτός δεν είναι μια πάγια κατάσταση, αντίθετα αποτελεί μια συνεχή διαδικασία, αφού στη ζωή μας εναλλάσσονται συνεχώς οι ρόλοι, οι καταστάσεις που βιώνουμε και οι συνθήκες μέσα στις οποίες κινούμαστε. Η διαφοροποίηση φέρνει την αυτονόμηση.
Είμαι αυτόνομος δεν σημαίνει, ζω στο δικό μου σπίτι, δεν σημαίνει συζώ με κάποιον, δεν σημαίνει έχω οικονομική ανεξαρτησία κι άλλα πολλά, που πολλές φορές έχοντας τα κατακτήσει θεωρούμε ότι είμαστε επιτέλους αυτόνομοι.
Σημαίνει την διαφοροποίησή μου από την οικογένεια καταγωγής μου, άρα μπορεί να μένω ακόμα με τους δικούς μου, αλλά να είμαι αυτόνομος. Σημαίνει ότι έχω ένα σχέδιο ζωής, το οποίο το έχω φτιάξει μόνος μου, δεν μου το ‘φόρεσαν’, το οποίο ακολουθώ και στηρίζω γιατί απλά μου δίνει νόημα και ικανοποιεί τις προσωπικές μου ανάγκες. Σημαίνει ότι είμαι συνεχώς σε μια διαδικασία παρατήρησης του εαυτού, με αποτέλεσμα να περιορίζω ό,τι μου είναι δυσλειτουργικό και να επαναδιαπραγματεύομαι στάσεις και συμπεριφορές. Σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, χρησιμοποιώντας στην θέση του ‘πρέπει’ το ‘θέλω’, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.

8.10.08

Εσωτερικευμένες φωνές σημαντικών Άλλων.


Μεγαλώνουμε, αναπτυσσόμαστε μέσα σε μια οικογένεια. Mαθαίνουμε εκεί, τρόπους να επικοινωνήσουμε, να εκφραστούμε, να διαχειριστούμε καταστάσεις. Ακούμε… τον μπαμπά, την μαμά, μεγαλύτερα αδέρφια (κλπ), ακούμε τις δικές τους φωνές να επιλέγουν, να συμβουλεύουν, να διεκδικούν, να συγκρούονται, να αγαπιούνται, να διασκεδάζουν, να λυπούνται, γενικά να πορεύονται στη ζωή τους. Ακούμε, διάφορα από τα παρακάτω …
«οι άντρες δεν κλαίνε, πρέπει να έχεις τα πράγματά σου τακτοποιημένα, το κάνει για το καλό σου, δεν μ’ αγαπάει, πρόσεξε τι θα πει ο κόσμος, να μη σε νοιάζει εσένα τι κάνει ο άλλος, τον εαυτό σου να κοιτάς, πρέπει να σπουδάσεις, πρόσεχε μην πέσεις, είσαι τεμπέλης, μια ζωή θυσιάζομαι για σένα, αν δεν κάνεις λεφτά είσαι άχρηστος, τι τα θέλεις τα ταξίδια, να μου τα λες όλα, κανένας άλλος δεν θα σε άντεχε, εγώ έναν άντρα παντρεύτηκα» κι άλλα πολλά και διαφορετικά…
Ενηλικιωνόμαστε και προσπαθούμε να αυτονομηθούμε, να φτιάξουμε την δική μας ξεχωριστή ζωή. Ανοίγουμε νέους δικούς μας δρόμους, κάνουμε επιλογές, προσπαθούμε.
Πολλές φορές όταν θέλουμε να κάνουμε μια επιλογή, μας αναστατώνουν πολλές φωνές, φωνές που τις έχουμε εσωτερικεύσει. Έρχεται η σύγχυση. Μια καλή ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε είναι: που το άκουσα αυτό, από ποιον, είναι κάποιου άλλου, ή δικό μου?
Πχ: - τα Χριστούγεννα, όλη η οικογένεια πρέπει να είμαι μαζεμένη (φωνή κάποιου σημαντικού άλλου), - θέλω να πάω φέτος τα Χριστούγεννα στο εξωτερικό (φωνή δικιά μου)…αλλά δεν μπορώ γιατί ….( έρχονται και άλλες φωνές)…
Συγκρούονται οι φωνές και μας αναστατώνουν. Ερώτηση: ποιος το έχει πει αυτό το πρέπει?, είναι λειτουργικό στο τώρα μου?, ποια η δικιά μου επιθυμία?
Άρα, ψάχνω μέχρι να βρω την δική μου φωνή- επιθυμία για να χαράξω την δική μου πορεία ζωής, αυτόνομος και διαφορετικός.