19.1.09

ας κάνουμε ευκαιρία αυτή την κρίση..

Τα γεγονότα που ζήσαμε όλοι – ο καθένας με τον δικό βαθμό συμμετοχής – φέτος το χειμώνα στην Ελλάδα στάθηκαν αφορμή για πολλές σκέψεις και προβληματισμούς.

Το αρχικό μούδιασμα της είδησης του θανάτου του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου διαδέχτηκε το δέος μπροστά στις πράξεις καταστροφής.. Κι έπειτα, παρακολουθήσαμε όλοι τα παιδιά μας, έφηβους, μαθητές γυμνασίου και λυκείου, φοιτητές, να ξεσηκώνονται στους δρόμους και να αμφισβητούν..

Ίσως, ο γονιός, ο δάσκαλος, ο καθηγητής να ένιωσε αμήχανα, μην ξέροντας πώς να διαχειριστεί αυτό τον εφηβικό θυμό και την αμφισβήτηση των παιδιών για τον κόσμο στον οποίο καλούνται να ζήσουν.

Αποφεύγοντας κανείς να παγιδευτεί στην τρομο-λαγνεία που ενίοτε εκπέμπουν σε τέτοιου είδους περιστάσεις τα ΜΜΕ, αξίζει να δει λίγο πιο πέρα από το προφανές. Και να ακούσει τι κρύβεται πίσω από την οργή αλλά και τον φόβο των σημερινών νέων.

Τα αίτια των θυμωμένων διαδηλώσεων των νέων θα μπορούσαν να συνοψιστούν στο παρακάτω σύνθημα: «μη ρίχνετε δακρυγόνα, κλαίμε κι από μόνοι μας».

Τα παιδιά μας έχουν ήδη αντιληφθεί την ανακολουθία της γενιάς που τα μεγαλώνει.
Από τη μία απαιτούμε από τους νέους να υπακούν στους θεσμούς και τους διδάσκουμε το σεβασμό στο δίκαιο, ενώ από την άλλη παρακολουθούν ένα δημόσιο βίο που χαρακτηρίζεται από τη διαφθορά κι ακούν από παντού «αν δεν έχεις μέσον, άστο καλύτερα».

Τα βάζουμε σε έναν αγώνα δρόμου από το σχολείο στο φροντιστήριο, με ενδιάμεσο σταθμό τις ξένες γλώσσες και τα καλούμε να «κάνουν υπομονή μέχρι να περάσουν στο πανεπιστήμιο», αλλά συγχρόνως τα καταδικάζουμε να ζουν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που όλα γυρνάνε γύρω από τις επιδόσεις και τους βαθμούς τους, με την ανεργία στους πτυχιούχους να αυξάνεται διαρκώς και την προοπτική συνταξιοδότησης να φαίνεται άπιαστο όνειρο.

Τα παιδιά μας ακούνε να μιλάμε για την σημασία των διαπροσωπικών σχέσεων και την αξία της οικογένειας, ενώ την ίδια στιγμή βλέπουν τους γονείς τους να μη βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους και κατακλύζονται από πρότυπα που δίνουν σημασία μόνο στο χρήμα και το κέρδος.

Αυτές τις μέρες καταδικάσαμε αμέσως τις όποιες εκδηλώσεις βίας, ωστόσο έχουμε αφήσει τα παιδιά μας να μεγαλώνουν με μια τηλεόραση όπου η βία βρίσκεται σε ημερήσια διάταξη και με παιχνίδια που συχνά απενοχοποιούν την όποια βίαιη πράξη. Τα δε κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, σωματικής ή συναισθηματικής, αυξάνονται..

Οι σημερινοί έφηβοι, οι νέοι γύρω μας, έχουν μάθει να ακούν ότι ζουν σε «χαλεπούς καιρούς», έχουν μάθει ότι θα δουλεύουν για 750 ευρώ, ότι θα ζήσουν σε δικό τους σπίτι μετά τα 30 τους, ότι θα δυσκολευτούν να βρουν δουλειά παρά τα δύο πτυχία τους..

Εκεί εδράζεται τόσο ο θυμός όσο και ο φόβος τους. Αυτό λένε οι διαδηλώσεις τους, διεκδικούν το δικαίωμά τους να έχουν δικαιώματα, το δικαίωμά τους να φαίνονται.. Στρέφονται εναντίον της γενιάς που τα μεγαλώνει και τα διδάσκει, ενώ παράλληλα τα προδίδει και τα παραδίνει στο χάος και την ασάφεια. Και ζητούν από αυτή τη γενιά, από την πολιτεία, τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, από όλους μας, να τα ακούσουμε..

Η κρίση πια φαίνεται να απομακρύνεται – ή τουλάχιστον να αμβλύνεται σε πρώτη ανάγνωση. Πριν γυρίσουμε όλοι στην καθημερινότητά μας, προσποιούμενοι ότι δεν συμβαίνει τίποτα, ας αναλογιστούμε πως θα μπορέσουμε να μάθουμε κάτι από τα πρόσφατα γεγονότα, πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε ευκαιρία αυτή την κρίση. Κι ας δούμε με αφορμή αυτό, ο καθένας την προσωπική του ευθύνη.

Η ευθύνη για το πώς έχει διαμορφωθεί ο κόσμος μας αφορά όλους. Ας επανεξετάσει ο καθένας μας το δικό του μερίδιο προσωπικής ευθύνης κι ας επιλέξει τη στάση του ώστε να δημιουργήσει ξανά δεσμούς εμπιστοσύνης κι εγγύτητας με αυτή τη γενιά.

Ας ακούσουμε λοιπόν την κραυγή αγωνίας των παιδιών, χωρίς να βρισκόμαστε απέναντί τους, αλλά δίπλα τους.

Ας προσπαθήσουμε να έρθουμε πιο κοντά τους, να τους δώσουμε το χώρο που ζητάνε κι ας επιχειρήσουμε να τα πείσουμε ότι όντως ενδιαφερόμαστε για αυτά.

Ας τα βοηθήσουμε να βιώσουν το πένθος της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός συνομηλίκου τους, κι ας μην επιτρέψουμε αυτό το πένθος να γίνει πένθος και για τα ματαιωμένα εφηβικά τους όνειρα.

Ας επικοινωνήσουμε ξανά με τα παιδιά μας, στο σχολείο, το σπίτι, τις γειτονιές, ας προσπαθήσουμε να τα ακούσουμε για να τα καταλάβουμε.. κι ας τα ενθαρρύνουμε να μας αμφισβητήσουν..


Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ..
..............................

..ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

(Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων, 1953)

31 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Καλησπέρα.Αν μου επιτρέπεις έναν σχολιασμό..Συμφωνώ σε όλα όσα λες και προσθέτω κάποιους προβληματισμούς.Η ικανότητα να ακούς πηγάζει από μια βαθιά γνώση του εαυτού σου αρχικά που σε οδηγεί στην ανάγκη να σωπαίνεις για να δίνεις χώρο στον άλλο να υπάρχει.Εμείς οι υποτιθέμενοι ενήλικες, πάψαμε να ακούμε τον εαυτό μας πρώτα,σταματήσαμε να ονειρευόμαστε, φοβόμαστε το μέλλον, κουραστήκαμε με τα δάνεια και τους συμβιβασμούς και έτσι μείναμε μόνοι και μετά από μας μείνανε και τα παιδιά μας.Θα'λεγα λοιπόν να αρχίζαμε από μας πρώτα,να χαλαρώναμε λιγάκι, να ηρεμούσαμε , να δίναμε χρόνο και χώρο στα παιδιά μας και τότε εκείνα θα μας άνοιγαν την καρδιά τους και θα μας μιλούσαν.Ενα είναι σίγουρο..Ετσι θα γινόμασταν τουλάχιστον καλύτεροι άνθρωποι.Να είσαι καλά

Ανώνυμος είπε...

Ομορφα όλα αυτά. Και ίσως κάποιοι από μας αναλογιστούμε στο μέτρο μας, της ευθύνες μας και να προσπαθήσουμε ξανα. Να αλλάξουμε στάση και συμπεριφορά, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα. Αυτό έγραφα στο τελευταίο μου ποστ. Μια απορία μόνο. Αρκεί;

Η πολιτεία δεν μπορεί να ταρακουνηθεί έτσι. Ο πάτος πια γλείφετε μανιασμένα από τους έχοντες την όποια εξουσία. Από τον πολιτικό, μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Γιατι ίσως έτσι μας έμαθαν ότι δεν μπορούμε αλλιώς να επιβιώσουμε. Αναρωτιέμαι, τι μπορούμε να κάνουμε εκτός από την διαμαρτυρία; Αυτή πια περνάει...

στα ψιλά γράμματα.

ILive2LoveMe είπε...

Η επικοινωνία και η κατανόηση γεγονότων , καταστάσεων , φράσεων κ.ο.κ είναι σημαντικά. Αν θέλουμε όμως να μιλάμε για ελευθερία... Δύσκολα πράγματα.
Καλό βράδυ.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

carpe diem, θα συμφωνήσω σε όλα, πως να ακούσουμε τι θέλουν τα παιδιά, οι άλλοι γύρω μας γενικότερα, όταν δεν έχουμε μάθει να ακούμε εμάς τους ίδιους, τα "θέλω" μας.. (για να συνδέσω και με προηγούμενες αναρτήσεις), ευχαριστούμε για το σχόλιο, νασαι καλά κι εσύ!

freedula αναρωτιέμαι κι εγώ ενίοτε, ομολογώ.. ωστόσο, νομίζω ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, την προσωπική μας ευθύνη. από οποιαδήποτε θέση και οποιονδήποτε ρόλο έχουμε στα συστήματα που κινούμαστε.. την καλησπέρα μου!

ilive2loveme για ελευθερία μίλησε ο ποιητής, με το ελεύθερο να την ορίζει όπως επιθυμεί :) ωστόσο αν ακούσεις τους εφήβους και τους νέους για τους οποίους μιλάμε, ένα από αυτά που ζητούν είναι κι η "απελευθέρωσή" τους από κοινωνικές συμβάσεις, εργασιακά αδιέξοδα, οικονομικές κρίσεις.. προκύπτει ένας παραλληλισμός, όχι; την καλησπέρα μου και σε σένα!

pinelopi t. είπε...

μεγάλο θέμα. Η πιο σημαντική παρατήρηση παραμένει η αναγκαιότητα να μην αφήσουμε τα όσα συνεβησαν να περάσουν αδιάφορα. Υπαρχουν λόγοι σημαντικοί που η νεολαία ξεσπάει με αυτόν τον τρόπο.Κλειδί για μένα παραμένει η Παιδεία-όχι η μόρφωση, η Παιδέια, η καλλιεργεια του πνευματος, η αναπτυξη της κριτικης ικανότητας για να αναπτύσσονται και υγιείς αντιστάσεις. Δε θα δικαιολογήσω αυτούς ου τα σάνε αλλά τους καταλαβαίνω. Την οργή και το θυμό τους. Και όταν αυτά τα παιδιά γυρνούσαν σπίτι από τις πορείες, τα περισσοτερα απ' αυτά, ακουγαν τη μεσοαστική οικογενεια τους να τους λεει πως ίσως κι ο Αλεξανδρος έχει μερίδιο ευθυνης. Γιατί αν είμαστε φιλήσυχοι πολίτες με κατεβασμένο κεφάλι δε θα μας πειραξουν.Ισως καπως έτσι μεγαλώνουν τα παιδια μαθαίνοντας να υπακουν, να σκυβουν το κεφαλι, να μη μαθαινουν να διεκδικουν οσα δικαιουνται και καποια στιγμη να νιγονται και να ξεσπανε φτάνοντας στα ακρα.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

pinelopi t. για να μην παρεξηγηθούμε, όταν μιλάω για την προσωπίκή ευθύνη του καθενός μας προφανώς αναφέρομαι στην ευθύνη που φέρουμε στη διαμόρφωση του μικρό-κοσμού μας, στη συμμετοχή στα καθημερινά, στις κοινωνικές διεργασίες..
για τους εφήβους και τους νέους η ευθύνη πχ μπορεί να σημαίνει το να βγουν στις διαδηλώσεις, για τον δάσκαλο το να ανοίξει μια συζήτηση για τις ανάγκες των παιδιών, για τον γονιό να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά του κοκ..
ελπίζω να έγινα σαφής με το σχόλιό μου αυτό, μακριά από μένα οδηγίες στους νέους για το πώς να σκύβουν το κεφάλι, απορώ με το συνειρμό σου ειλικρινά!
καλησπέρα και πάλι!

pinelopi t. είπε...

παρεξηγηση προφανως ανεστη. ακριβως στο ιδιο μηκος κινουμαιμε αυτα που λες κι επισημαινεις και στην υποσημειωση σου. αλλά το θεμα ειναι και τι ειδους συζητηση ανοιγουν οι γονεις, οι καθηγητες κτλ. και τι λενε στα παιδια.

Skouliki είπε...

Η εσωτερικη αναπλαση σαφως και καθρεφτιζεται στην εξω ζωη αρα καλο θα ηταν να υπαρξει πρωτα εσωτερικη γαληνη

καλησπερα

Katerina είπε...

αυτο που χαρακτηρίζει την εποχή μας ειναι η μοιρολατρεία, η έλλειψη δυναμισμου, η αποδοχη υπαρχόντων καταστάσεων αφού
ζητάμε να αποδεχτουν τις ιδιες καταστάσεις οι νέοι,οι οποιες δομούν σαθρά κοινωνικά κατεστημένα

Διαφωνώ με την εκμετάλλευση του δυναμισμού τους ,και τη καθοδήγηση τους σε οχλοκρατικές πρακτικές.

Για να ειναι δημιουργικές οι φωνές χρειάζεται καλλιεργεια την οποια οφειλουν να παρέχουν οι δάσκαλοι και οι γονείς , οι οποιοι ειναι ελάχιστα συνειδητοποιημένοι.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

κι εγώ με την σειρά μου...δίνω μεγάλη ''ευθύνη'' στην παιδεία..κι όχι τόσο στην γνωστική, αλλά στην ανθρωποκεντρική
αισθάνομαι ότι μεγαλύτερη αξία έχει σήμερα η παιδεία, που θα καλλειργεί τον ανθρωπισμό, το σχετίζεσθαι, το κοινωνείν
αυτά μας λείπουν..και βέβαια ο εαυτός μας...
τι άλλο περιμένουμε να γίνει για να μάθουμε?και τώρα..
είναι μια ευκαιρία για να μάθουμε...
σας καλωσορίζω όλους..

faraona είπε...

Παρα πολυ ωραιο θεμα Αποστολε!
Κοντα και δίπλα στα παιδιά μας νομίζω οτι πρεπει να στεκόμαστε .Με αγαπη και κατανόηση για να μπορουν να ανθίσουν κι οχι να μαραινονται πριν την ώρα τους.
Φετος ζήσαμε φρικτα πράγματα και στην Ελλαδα αλλα κι εξω ...να δουμε σε τι και που φταιμε για ολα αυτα κι εμεις.
Γιατι εμεις φταιμε και μονο αν το δουμε ετσι ολοι οι ενηλικες θα διορθωθει κάτι!
την καληνύχτα μου

Σταλαγματιά είπε...

Νομίζω πως ήδη όλα αυτά έχουν πάρει το δρόμο που οδηγεί στην λήθη.
Ξεχνάμε,
Πολύ γρήγορα και εύκολα ξεχνάμε και αυτό είναι η πηγή όλων όσων αφήνουμε ή και προκαλούμε να συμβούν.
Η ατομική μας ευθύνη οδηγεί σε μια συλλογική συμπεριφορά και φυσικά τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά.
Όλοι μας και περισσότερο τα παιδιά που σιγά σιγά θα μπουν στον χορό της αδιαφορίας, του συμφέροντος , του λαδώματος, του χρήματος.
Ειλικρινά είναι φορές που η αγανάκτηση με πνίγει τόσο που θα έφευγα ευχαρίστως από αυτόν τον τόπο που λέγεται Ελλάδα.
Από την άλλη όμως αρνούμαι να παραδώσω αμαχητί μια χώρα που υπέρ αγαπώ και κυλάει στις φλέβες μου σαν αίμα.

Μεγάλωσα με όλα αυτά,
- αν δεν έχεις μέσον ξέχνα το
- όσα σου τάζουν δεν θα γίνουν ποτέ
- χρήμα
- ψέμα
- υποκρισία

Είχα όμως μια οικογένεια που με στήριξε και με στηρίζει για να μπορέσω να αγωνιστώ και να επιβιώσω.
Χωρίς οικογένεια πως θα πορευτούν τα παιδιά αυτά;
Νομίζω πως σιγά σιγά όλα εξαφανίζονται και αν καταφέρουμε να σβήσουμε και αυτόν τον πιο δυνατό και απαραίτητο θεσμό της οικογένειας τότε θα τα έχουμε χάσει όλα…

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

pinelopi συμφωνούμε λοιπόν, όντως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι στους ενήλικες και στο πώς συζητούν με τα παιδια.. θα συμπλήρωνα και στο πόσο ασχολούνται με τα παιδιά, επίσης! καλημέρα..

skouliki από μέσα μας ξεκινούν όλα, όντως. για να μπορέσουμε να κάνουμε έναν υγιή διάλογο μεταξύ μας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο εσωτερικός διάλογος - κι ας θέλει κόπο!

ocean soul καλλιέργεια, παιδεία, συνειδητοποίηση.. σημαντικές έννοιες,ε; ας ξεκινήσουμε βλέποντας τι μπορεί να κάνει ο καθένας από το ρόλο και τη θέση του σιγά σιγά..

faraona θα με βρεις απόλυτα σύμφωνο.. την καλημέρα μου! :)

anastasia όντως το συλλογικό χτίζεται με αρχή την προσωπική ευθύνη, όσο για την ευθύνη της οικογένειας είναι η μεγαλύτερη προφανώς.. από εκεί ξεκινούν όλα. εγώ θα συμπλήρωνα ότι το θέμα δεν είναι μόνο στην προστασία του θεσμού της οικογένειας αλλά και στο να ξαναβρούμε το νόημά της, να αφιερώσουμε χρόνο σε μας και τους άλλους, να βελτιώσουμε την επικοινωνία στο πλαίσιο της οικογένειας, να επαναδιαπραγματευτούμε τους ρόλους και τα όρια μας, ο καθένας από τη μεριά του.. καλημέρα!

suncitizen είπε...

Πρέπει να θυμηθούμε και πάλι ότι τα παιδιά μας είναι άνθρωποι και όχι κούκλες.
Δε φτάνει, λοιπόν, να τα ακουμπάμε κάπου για να κάνουμε τις δουλειές μας και να βγάζουμε λεφτά...
Είναι σκόπιμο να ασχολούματε μαζί τους και να τους δίνουμε αρχές, να τα καθοδηγούμε, να τους δινουμε αγάπη. Το ξέσπασμά τους είναι μια υπενθύμηση προς εμάς ότι υπάρχουνε κι αυτά...

Skouliki είπε...

θελει κοπο γι ααυτους που δεν εχουν διασωσει εστω και λιγο την γαληνη τους
για αυτους ομως που νιωθουν και βιωνουν ειτε με πονο ειτε με αγαπη ειναι ενα καθημερινο φαινομενο παλης

καλημερα....



σημ...μου αρεσει το νεο σας λουκ !!
δειχνει ηρεμια

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Εύχομαι τα καλύτερα στην καινούργια σας προσπάθεια.

Ζήσαμε δύσκολες ώρες όλοι με όλα αυτά που συνέβησαν και ελπίζω να δοθεί η δυνατότητα να μη ζήσουμε άλλα, διότι δεν αντέχονται τέτοιες καταστάσεις...

Φτάνει...

Κώστας
vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

Φωτεινή S είπε...

Ωραίο το νέο σας look!
Ποια η διαφορά ανάμεσα στο http://psycho-dromio.blogspot.com/
και στο
http://www.psycho-dromio.blogspot.com/ ????
Να είστε καλά!

lila είπε...

Καλησπέρα σας.
Πολύ όμορφη και καλαίσθητη η νέα εμφάνιση του ιστολογίου σας.

Συμφωνώ με τον τίτλο της ανάρτησης σας"Ας κάνουμε ευκαιρία αυτήν την κρίση".
Ευκαρία να ψάξουμε την αιτία,η αφορμή είναι γνωστή.
Κι εγώ εντοπίζω το πρόβλημα πρώτα στο σπίτι,στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ παιδιών και γονέων και κατά δεύτερον στο σχολείο,στην ελλειπή και κακής ποιότητας παιδεία.
Δεν φταίνε τα παιδιά που αντιδρούν,απλά θα έπρεπε να ξέρουν και τους ακριβείς λόγους της αντίδρασης τους.
Καλό σας βράδυ

maxvibus είπε...

Δύσκολες εποχές. Δεν μπορεί κανείς να έχει στόχους, επιθυμίες και όνειρα. Έχουμε γίνει όλοι μας σκληροί με έλλειψη εμπιστοσύνης στον συνάνθρωπό μας.
Όλοι μας έχουμε τον ίδιο στόχο και σκοπό σε αυτή τη ζωή. Την επιβίωση υπό ευχάριστες συνθήκες. Όταν ο φόβος, η έλλειψη σιγουρίας για το αύριο και οι σκοτεινοί άνθρωποι γύρω μας είναι η καθημερινή μας εικόνα, τότε νομίζω ξυπνά το ένστικτο της επιβίωσης, το οποίο δεν λειτουργεί πάντα με τους κανόνες της Δημοκρατίας. Η λύση μπορεί να είναι η βία, μπορεί όμως να λειτουργήσει το ένστικτο της ομαδικότητας και της λογικής της. (όχι ομαδική βία). Κάτι το συλλογικό με αίσθηση αλληλεγγύης και αγάπης. Η δύναμη της μάζας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω βέβαια, αλλά είμαι πρόθυμος να ακολουθήσω όποιον μου πει το πώς θα γίνει αυτό. Ακούγονται παραμυθένια αυτά, αλλά αυτό είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος. Αυτή την ανάγκη έχει και πρέπει να αγωνιστεί για αυτήν. Μέσα από τις στάχτες αναγεννιέται το καινούργιο. Ας το πλάσουμε αυτό λοιπόν όπως το θέλουμε όλοι μας...!

Ελευθερία Αραβανή είπε...

ζούμε σε δύσκολους καιρούς, υπάρχει φόβος, δεν εμπιστευόμαστε, στόχος μας η επιβίωση...ναι, συμφωνώ..
σηκώνομαι και πάω στον καθρέφτη μου..και ρωτάω..:ποιος είμαι, που παώ, τι μου δίνει νόημα,τι με πάει μπροστά και τι πίσω και άλλα ρωτάω,πολλά...
απαντάω, όχι μια φορά και τέλειωσα, συνέχεια, αφού είμαστε άνθρωποι και εξελισσόμαστε..
και νιώθω ανακούφιση, γιατί έχω χέρια, καρδιά, μυαλό και γιατί η ευθύνη είναι δική μου, εγώ αποφασίζω..
...να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

συνεχίζοντας το σχόλιό μου θέλω να προσθέσω ότι είναι πολύ διαφορετικό το 'υπάρχω και με πάνε', από το 'γίνομαι και παω'.
την καλημέρα μου!

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

suncitizen έτσι είναι, ένα "καμπανάκι" από τα παιδιά, από αυτή τη γενιά ότι υπάρχει και θέλει να ελπίζει - μακάρι να το δούμε έτσι κι όχι σαν ένα ξέσπασμα.. καλώς ήρθες!

skouliki σε κάθε περίπτωση θέλει κόπο και προσωπική "δουλειά"..και βλέπουμε! :) ευχαριστούμε για το σχόλιο για την εμφάνιση του ΨυχοΔρομίου - δεχόμαστε και προτάσεις, ιδέες, κλπ..

κώστα βλουτή ευχαριστούμε για τις ευχές!

φωτεινή S καμία διαφορά δεν υπάρχει, άλλωστε υποθέτω πληκτρολογώντας και τις δύο διευθύνσεις εδώ σε φέρνει ο δρόμος,έτσι δεν είναι; καλημέρα!

lila αρχικά χαίρομαι που αρέσει και σε σένα η νέα μας εμφάνιση! θα συμφωνήσουμε όντως.. αν και νομίζω ότι προς το παρόν για τα παιδιά είναι ήδη ένα βήμα αυτή η κινητοποίηση, η έκφραση όσων νιώθουν (και το ταρακούνημά μας). με τον καιρό θα εντοπίσουν και τους ακριβείς, όπως λες, λόγους της αντίδρασης τους.. εδώ ενήλικες βλέπεις και χάνουν τη μπάλα! καλημέρα!

maxvibus μπορεί να ακούγονται παραμυθένια αυτά σε κάποιους, δεν ξέρω. ωστόσο εκεί ακριβώς είναι η ουσία, στο να χτιστεί μια νέα συλλογικότητα, με άξονα την αλληλεγγύη.. συμπτωματικά το πρωινό του Σαββάτου που δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήμουν σε μια ημερίδα με θέμα τη θέση του ανθρώπου στη νέα εργασιακή πραγματικότητα και ένα από τα συμπεράσματα ήταν αυτό που λες: ότι το ζητούμενο είναι να χτιστεί μια νέα συλλογικότητα και να βρεθεί ξανά το αίσθημα αλληλεγγύης.. τώρα, το πώς θα γίνει αυτό μένει να βρεθεί! καλημέρα!

KitsosMitsos είπε...

Συμφωνώ ότι πρέπει να γίνεται διαχείριση της πληροφόρησης προς τα παιδιά. Θα πρέπει να γινόμαστε όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικοί γίνεται, μη αποκρύπτοντας την αλήθεια.

Roadartist είπε...

Πολύ σωστά όσα θίγεται στο ποστ..
Και η επιλογή του graffity του banksy πολύ καλή :)

Ερατώ είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση.Για να αλλάξει το πλαίσιο χρειάζονται μέτρα από την πολιτεία και πρέπει να το κάνει για να μην καταδικάζει τους νέους μας που είναι το αύριο αυτής της χώρας.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

KitsosMitsos έτσι είναι.. και για να γίνουμε αντικειμενικοί μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να μας δούμε κάπως απέξω :) καλησπέρα!

Roadartist χαίρομαι που σε βλέπω στο ΨυχοΔρόμιο, ευχαριστούμε! :)

Ερατώ όντως, όλοι έχουν ευθύνες για την αλλαγή του πλαισίου.. ο καθένας το μερίδιό του.. την καλησπέρα μου!

thamnos είπε...

Εχω περάσει και διαβάσει 3 φορές το post και ομολογώ πως δεν μπορώ να καταλήξω σε μια αλήθεια που θα μου άρεσε και θα ήταν πραγματοποϊήσιμη.
Μεγαλώνω 2 παιδιά και έχω στοχευσει στο εξής, προσπαθώ να τους δώσω τα καλύτερα δυνατά κριτήρια ώστε να μπορέσουν να δουν την "πραγματική" πραγματικότητα.

υ.γ. κάτι μου θυμήζει το νέο σας look.. από την ίδα gallery ψωνίζουμε??! :)

KitsosMitsos είπε...

Αυτό πες το και ξαναπές το. Μεγάλη αλήθεια όντως!

Χρήστος είπε...

Κάποια στιγμή θα καταλάβουμε που κάναμε λάθος. Μέχρι τότε… απλά περιμένουμε.

Spyros Vlahos είπε...

Δυστυχώς και οι μεγάλοι έχουν συσσωρευμένο (πολιτικό) θυμό, ένα σωρό κόσμος βλέπει τα οικονομικά όργια και την ανισότητα.
Κι ακόμα, θυμώνει με τη βλακεία του υπόλοιπου κόσμου να επιμένει να πριμοδοτεί αυτούς που μας κατάντησαν έτσι και συνεχίζουν και θα συνεχίζουν κάθε 4 χρόνια.
Η βλακεία, λοιπόν, δεν είναι για γέλια, είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα που υπάρχει.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

Μοιραζόμαστε από ό,τι φαίνεται τις ίδιες έννοιες κι αναζητήσεις, τόσο για τις προσδοκίες των νεώτερων από εμάς, όσο και για τα λάθη μας και τον τρόπο προσέγγισης των παιδιών κοκ..

Ας θυμώσουμε όπως λέτε κάποιοι, ας αναρωτηθούμε πού φταίξαμε.. εμείς θα επιμένουμε να πιστεύουμε ότι αφού κοιτάξουμε καλά μέσα μας και μοιραστούμε αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε πάμε ένα βήμα πιο πέρα!

Την καλημέρα μου σε όλους!