ανατρέχοντας σήμερα στις αναρτήσεις μας στο ΨυχοΔρόμιο, αναρωτήθηκα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να "βγει" κανείς από τον εαυτό του, το μικρο-σύστημα στο οποίο κινείται, τον μικρόκοσμό του και να δει τα πράγματα πιο πανοπτικά..
το τελευταίο εξάμηνο ίσως προσφέρεται για να μετατοπίσουμε τη ματιά μας προς αυτή την κατεύθυνση.. μιας και μιλάμε, λοιπόν, στις τελευταίες αναρτήσεις για συναισθήματα όπως ο θυμός, ο πόνος αλλά και η αδιαφορία, σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω μια ανάρτηση από το NoBudgetBlog σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με αφορμή την καταγγελία μεταναστών ότι αστυνομικό όργανο έσκισε σελίδες από το Κοράνι.
κι ίσως οι εξελίξεις που ακολούθησαν να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η αδιαφορία χρόνων εκ μέρους της πολιτείας για τους μετανάστες αλλά και ο δικός μας στρουθοκαμηλισμός τους ώθησαν σε μια θυμωμένη και οργισμένη στάση..
το παρακάτω άρθρο ωστόσο δίνει και μια άλλη διάσταση, χωρίς να μένει στην αδιαφορία ή τον θυμό. τελικά αν ψάξουμε λίγο παρακάτω (ή λίγο πιο μέσα μας) μπορούμε να βρούμε μια ευκαιρία σε κάθε κρίση..!
το τελευταίο εξάμηνο ίσως προσφέρεται για να μετατοπίσουμε τη ματιά μας προς αυτή την κατεύθυνση.. μιας και μιλάμε, λοιπόν, στις τελευταίες αναρτήσεις για συναισθήματα όπως ο θυμός, ο πόνος αλλά και η αδιαφορία, σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω μια ανάρτηση από το NoBudgetBlog σχετικά με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με αφορμή την καταγγελία μεταναστών ότι αστυνομικό όργανο έσκισε σελίδες από το Κοράνι.
κι ίσως οι εξελίξεις που ακολούθησαν να είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς η αδιαφορία χρόνων εκ μέρους της πολιτείας για τους μετανάστες αλλά και ο δικός μας στρουθοκαμηλισμός τους ώθησαν σε μια θυμωμένη και οργισμένη στάση..
το παρακάτω άρθρο ωστόσο δίνει και μια άλλη διάσταση, χωρίς να μένει στην αδιαφορία ή τον θυμό. τελικά αν ψάξουμε λίγο παρακάτω (ή λίγο πιο μέσα μας) μπορούμε να βρούμε μια ευκαιρία σε κάθε κρίση..!
"πριν μία ώρα περπατώντας στην πατησίων είδα την πορεία διαμαρτυρίας για το περιστατικό ρατσιστικής βίας εις βάρος μουσουλμάνου μετανάστη από την αστυνομία.
και αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ορμή με την οποία κατηφόριζε τον δρόμο η πορεία.
δε μου θύμισε το ύφος των μεταναστών που έχουμε συνηθίσει, που σηκώνονται από την θέση του λεωφορείου λες και την δικαιούνται λιγότερο από εμάς, που βλέπεις στα μάτια τους το φόβο και την εγρήγορση..
και λίγο πιο κάτω ανηφορίζοντας προς εξάρχεια βλέπω κάλεσμα για αυτή την εκδήλωση για τα παιδιά των μεταναστών στα σχολεία που θα πραγματοποιήσει αύριο το στέκι αλβανών μεταναστών στην αθήνα.
τελικά, σκέφτηκα ο θυμός και η ορμή είναι τέτοια που μ’ έχουν προσπεράσει…
γιατί πια ο στόχος των μεταναστών δεν είναι μόνο να μην προσβάλλονται τα θρησκευτικά τους σύμβολα, να μην τους βρίζουμε ενώ περπατάμε στην πατησίων, να μην απαιτούμε να σηκωθούν από τη θέση για να κάτσουμε εμείς, όχι, αυτά πια είναι αυτονόητες διεκδικήσεις.
στόχος φαίνεται να είναι να σκεφτούν και να πράττουν συλλογικά ως συγκροτημένη κοινωνική ομάδα, έτσι ώστε να ζουν όπως τους αξίζει κι όπως μας αξίζει, έτσι όπως θα τους κάνει πολίτες και συμπολίτες ικανούς να διεκδικούν πάντα το καλύτερο για τους ίδιους και για την κοινωνία που ζουν.
στόχος φαίνεται να είναι να σκεφτούν και να πράττουν συλλογικά ως συγκροτημένη κοινωνική ομάδα, έτσι ώστε να ζουν όπως τους αξίζει κι όπως μας αξίζει, έτσι όπως θα τους κάνει πολίτες και συμπολίτες ικανούς να διεκδικούν πάντα το καλύτερο για τους ίδιους και για την κοινωνία που ζουν.
καταγγέλλουν τις παραβιάσεις, αλλά ίσως τελικά πλέον πάνε κι ένα βήμα πιο κάτω, δεν ζητιανεύουν, αλλά απαιτούν και συλλογικά διεκδικούν με πράξεις όραμα ζωής.
μια απάντηση στο ρατσισμό που γυρνάει μπούμερανγκ, που μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας ζωή, με τα δικά μας οράματα, με τα δικά μας δικαιώματα που καθημερινά παραβιάζονται, και με τη δυσκολία μας να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας ως συλλογικότητα…
..ώστε να νιώσουμε κάτι πέρα από εσωτερικευμένο θυμό, αγανάκτηση και βία – που καμιά φορά μας κάνει να σκίζουμε και το κοράνι κάποιου μετανάστη που βρίσκεται μπροστά μας…
μεταξύ πατησίων και εξαρχείων κατάλαβα ότι μετά το δεκέμβρη δεν είναι απλά ο θυμός των μεταναστών στην αθήνα, αλλά η όρεξη τους για ζωή που μας έχει προσπεράσει, που θα μας εκπλήξει, και ίσως μας εμπνεύσει…"
