25.9.08

εγώ και οι υπο-εαυτοί μου..

Σε περασμένη ανάρτηση η Ελευθερία αναφέρθηκε στους υπο-εαυτούς.
Ας ανατρέξουμε στο διάλογο που μας μετέφερε κι ας φανταστούμε ότι περιέγραψε μια εικόνα.
Ένας άνθρωπος όρθιος, στη μέση ενός δωματίου, και οι υπο-εαυτοί του γύρω γύρω να του μιλούν όλοι μαζί, να τον τραβάνε από δω κι από κει.
Σίγουρα ένα από τα συναισθήματα αυτού του ανθρώπου εκείνη την ώρα θα μπορούσε να είναι η σύγχυση. Ο άνθρωπος της ιστορίας μας ίσως νιώθει αβοήθητος, ακινητοποιημένος, στην περίπτωση που οι υπο-εαυτοί λειτουργούν ως αντίρροπες δυνάμεις - δεν τον πάνε κάπου.
Έστω τώρα ότι ο άνθρωπός μας αποστασιοποιείται από αυτή τη σύγχυση, βάζει τους υπο-εαυτούς σε μία σειρά, να μιλάνε ένας ένας, τους ρωτάει τι θέλουν και τι δε θέλουν, τους βάζει σε διάλογο, τον οποίο και καταγράφει.
Όταν αυτή η διεργασία είναι επιτυχημένη ή όταν υπάρχει παράλληλα η κατάλληλη εμψύχωση, το τοπίο φαίνεται να ξεκαθαρίζει και κάποια στιγμή γίνεται σαφές ότι μπορούμε να κρατήσουμε κάτι από κάθε υπο-εαυτό.
Είναι πολύ πιθανό, ωστόσο, στη διάρκεια αυτής της διεργασίας και της στροφής στον εαυτό – με την έννοια της ενδοσκόπησης, της εξοικείωσης με τον εαυτό μας – να έρθουμε σε επαφή με κάποιο κομμάτι μας, με κάποιον υπο-εαυτό μας, που μας στεναχωρεί, μας αγχώνει και πιστεύουμε ότι δεν τον θέλουμε, δε μας αρέσει.
Συχνά, άλλωστε, επισκεπτόμαστε τον ειδικό κι έχουμε έτοιμο το αίτημά μας: «θέλω να μην είμαι έτσι, θέλω να αλλάξω αυτό, δε μου αρέσει».
Όταν ανακαλύπτουμε ή ερχόμαστε σε πιο κοντινή επαφή με κάποιον υπο-εαυτό μας που δεν μας αρέσει, είναι σύνηθες να ενεργοποιούνται μηχανισμοί προκειμένου να αμυνθούμε – είτε απωθούμε την πληροφορία είτε μένουμε στις ενοχές μας είτε προβάλλουμε τον εγωισμό μας και υπερασπιζόμαστε στους άλλους αυτό το κομμάτι μας.
Είναι σημαντικό να έρθω σε πλήρη επαφή και με τους υπο-εαυτούς μου που με αγχώνουν, με τρομάζουν. Και να καταλάβω ότι όλοι οι υπο-εαυτοί είναι χρήσιμοι, γιατί είμαι εγώ. Εγώ δεν είμαι μόνο ο κάθε υπο-εαυτός μου που αναδύεται και συνδιαλέγεται τη δεδομένη στιγμή. Δεν είμαι μόνο ο σκληρός υπο-εαυτός, ο συντροφικός, ο αδιάφορος, ο συγκαταβατικός κοκ..
Είμαι η αλληλεπίδραση των υπο-εαυτών μου. Αφού δεχτώ ότι και αυτή η πλευρά μου υπάρχει και είναι δική μου, μπορώ πλέον να σκεφτώ γιατί επιλέγω (ή αφήνω) να αναδυθεί ο κάθε υπο-εαυτός μου τη δεδομένη στιγμή, τι θέλει να μου πει, τι κρατάω από αυτόν και τι μπορώ ή θέλω να αλλάξω.
Και κάπως έτσι, ο μαέστρος συνεχίζει να συντονίζει την ορχήστρα, με σκοπό μια μελωδικότερη – πρώτα πρώτα στα δικά του αυτιά – μουσική.

15 σχόλια:

Kaveiros είπε...

Ναι, αλλά πως γίνονται όλα αυτά?Με ποιον τρόπο?Εδώ είναι που κολλάμε!(:

Δραπέτης είπε...

Μαρέσει :)

Albus Genius είπε...

Η περιγραφή του κεντρικού εαυτού και των υπο- εαυτών όπως την αποτυπώνετε οδηγεί ουσιαστικά στην διασχιστική διαταραχή ταυτότητας και στην πραγματικότητα με λίγες ελάχιστες διαφορές περιγράφει την Dissociative Identity Disorder (DID) που είναι πάθηση.
Γιατί και η DID ορίζεται ως η εμφάνιση δύο ή περισσοτέρων προσωπικοτήτων, υπο-εαυτών κατά τη δική σας περιγραφή. Ο άρρωστος έχει ουσιαστικά δύο ή περισσότερα «μέλη» προσωπικότητας ή "υπο-εαυτούς" που τους μιλάει και τους ακούει και πότε υπερισχύει ο ένας και πότε ο άλλος. Άλλο οι κρίσεις ενός ενιαίου εαυτού που αναφέρονται στις διάφορες πλευρές ενός γεγονότος και άλλο η διασχιστική διαταραχή και οι πολλοί υπο-εαυτοί. Πιστεύω ότι η περιγραφή σας είναι λίγο προβληματική δεδομένου ότι αναφέρεστε σε ανθρώπους που δεν είναι ψυχικά ασθενείς.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

albus genius όταν διαβάζει κανείς κάτι, καταλαβαίνει ό,τι θέλει να καταλάβει. η εμμονή σας να ανακαλύπτετε διάφορα επικίνδυνα πίσω από τις αναρτήσεις μου κοντεύει γραφική. ωστόσο, σημειώνω τις ενστάσεις σας, επιμένω με μεγάλη χαρά να αφήνω όλες τις γνώμες να ακούγονται και σας επισημαίνω απλά και μόνο για την ιστορία ότι άλλο εαυτός, άλλο υπο-εαυτός και άλλο προσωπικότητα.
την καλησπέρα μου σε όλους!

Albus Genius είπε...

Χαίρομαι αγαπητέ που βρίσκεται γραφική τη διαφωνία.Η αντιμετώπιση της άλλης γνώμης ως γραφικής ταιριάζει στην έρευνα.΄Ετσι ανακαλύπυουμε τα καινούργια πράγματα και πλάθουμε όρους: Προσωπικότητα, εαυτός, υποεαυτός, αντιεαυτός, μεσοεαυτός, μικροεαυτός και πάει λέγοντας.Η επιστήμη πιστεύω ότι κατά το δικό σας τρόπο οφείλει να αντιμετωπίζει την άλλη γνώμη.

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

albus genius αν προσέξετε την απάντησή μου λίγο θα διαπιστώσετε ότι δεν είπα ότι γενικά μου φαίνεται γραφική η διαφωνία, αλλά η τάση σας να βρίσκετε επικίνδυνα αυτά που γράφω. οπότε καλού κακού θα επαναλάβω ότι όταν διαβάζει κανείς κάτι, καταλαβαίνει ό,τι θέλει να καταλάβει. ελπίζω να κατάφερα να γίνω κατανοητός αυτή τη φορά. καλησπέρα!

Albus Genius είπε...

Θα είμαι λίγο δεικτικός αλλά δεν νομίζω ότι έχετε δίκιο. Η άποψή σας ότι καθένας καταλαβαίνει ότι θέλει είναι άστοχη. Καλύτερα θα ήταν να εξηγήσετε την did σε σχέση με τη δική σας θεωρία και τις διαφορές. ΄Ετσι αντιδρά κάποιος που πιστεύει στο διάλογο. Και συγγνώμη για αυτή την παρατήρηση, αν και νομίζω ότι διατυπώθηκε ευγενικά.

Theodora Papapanagiotou είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Μετά απ' όλα αυτά είδα το φως! Κατάλαβα επιτέλους ποιός είμαι! Είμαι ένας υπο-εαυτός! Ύπουλος, κακεντρεχής, ανοργάνωτος, φασαριόζος, άσχημος, αμετροεπής, ανοικτίρμων, μυγιάγγιχτος, μοχθηρός, ακατανόητος και άτεγκτος. Το μόνο μου πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι ο καθεαυτό εαυτός για να τον τυραννήσω, και φοβάμαι ότι κι αυτός δε με έχει γνωρίσει ακόμα για να με σκιάζεται. Γαμώτο, τι να κάνω;

Υ.Γ. Το εν πολλοίς χιουμοριστικό σχόλιο -για να μην παρεξηγηθώ και φωνάξετε τον μπόγια να με δέσει- είναι ένα σχόλιο στο ποστ, ιδωμένο από τη δική μου οπτική. θα χαρώ να το (ψυχ)αναλύσω.

maxvibus είπε...

Πολύ όμορφη απεικόνιση αγαπητέ Αποστόλη. Σαν έναν πίνακα. Σε κάθε φράση έτρεχε πραγματικά το μυαλό μου στους υπο-εαυτούς και το εμένα, ως πρόσωπα που πρέπει να συμβιώσουν αρμονικά μεταξύ τους.
Με στενοχώρισε ο φίλος albus genius. Δεν έχω τέτοιες γνώσεις περί θεωριών ψυχολογίας. Απλά θέλω να πω πως όταν δεν νιώθω καλά θα ψάξω μέσα μου και δεν θα ανοίξω επιστημονική εγκυκλοπαίδεια.
Το blog αυτό μέσα από την γνώση των δύο αυτών ανθρώπων, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε θέματα κοινά - που μπορεί να μας απασχολούν όλους - με όμορφο, ενθαρυντικό και παράλληλα δημιουργικό τρόπο.
Και ένα ερώτημα. :) Αν "καταφέρουμε" να ισσοροπίσουμε οτιδίποτε μέσα στο δωμάτιο (υπο-εαυτούς και εμάς) αυτό σημαίνει οτι είμαστε σε καλή πορεία. Αν όμως το αποτέλεσμα μας θυμίσει κανέναν πίνακα του Salvador Dali, μπορούμε να μείνουμε ως έχει ή να πάρουμε άλλο καμβά και να αρχίσουμε πάλι την δουλειά;

Ελευθερία Αραβανή είπε...

καλό μήνα σε όλους μας!
γειά σου Παναγιώτη και καλοσώρισες gigo..
gigo..η μελωδία που μπορούμε να ενορχηστρώσουμε είναι η δική και μοναδική μας, το ίδιο είναι ένα έργο mozart με ένα έργο του Rachmaninoff?(μιλάω με μουσικούς όρους διότι τους κατέχω καλύτερα από όρους ζωγραφικής!)όχι, βέβαια, αλλά και τα δύο είναι λειτουργικά και εξυπηρετούν τον σκοπό τους..φτιάξε τον δικό σου πίνακα λοιπόν και στήριξέ τον..

Albus Genius είπε...

Rachmaninov prelude 23-5

http://www.youtube.com/watch?v=VXU7I_Yyi2Y

http://www.youtube.com/watch?v=-D8hIeTwmck

Mozart - The Turkish March

http://www.youtube.com/watch?v=jdqK_w4I2iU

http://www.youtube.com/watch?v=R54fHB8Zny8

------ είπε...

Καλησπέρα παιδια

Κατουρημένη ποδιά είπε...

μέσα μου κρύβονται άλλοι , που λέει και το τραγούδι..

Ανώνυμος είπε...

Είναι μάταιη η προσπάθεια να θέλουμε να ξεφύγουμε απο τον εαυό μας.Οσο προσπαθούμε να απομακρυνθούμε απο αυτόν,τόσο μας θυμώνει.Ο ίδιος ο εαυτός μας προδίδει τον αληθινό εαυτό μας.Για να κερδίσουμε την ψυχή μας πρέπει να την χάσουμε.Για να γνωρίσουμε τον εαυτό μας πρέπει πρώτα να τον θεωρήσουμε άγνωστο.Πρέπει να έχουμε απελπιστεί για να γυρέψουμε την ελπίδα, να φτάσουμε στην απόγνωση και να οδηγηθούμε στη γνώση.Διαφορετικά πέφτει ο σπόρος στη πέτρα.Η θεωρία των πολλών εαυτών είναι θεωρητική.Την ζωή μας την συγκρίνουμε με αυτό που θεωρούμε εμείς λογικό.Δεν ζούμε για τον εαυτό μας αλλα μέσω του εαυτού μας. :)!!