26.11.08

αναζητώντας την ευθύνη της επιλογής..

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκαν τα δικά σας σχόλια. Άλλωστε, αυτός είναι κι ένας από τους στόχους των ιστολογίων, η αλληλεπίδραση. «Πιάνομαι», λοιπόν, από δικές σας κουβέντες κι αφήνω το διάλογο να μας πάει πιο πέρα.
Οι φωνές, γράφετε, μοιάζουν με δίχτυα στα οποία μπλέκουμε ή σχοινιά που μας τραβάνε.. προτείνετε να ακούμε τη φωνή μας και να επιλέγουμε..
Συμπληρώνετε ότι πρέπει κανείς να χαράζει τη δική του πορεία, να μην αφήνει το κύμα να τον πάει όπου θέλει. Και μου θυμίζετε με αυτό, μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι ο μόνος τρόπος για να ξέρεις αν το ταξίδι του πλοίου σου θα έχει ή όχι ούριο άνεμο, είναι να ξέρεις πού θες να το πας..
Μιλάτε για επιλογή, για την απαραίτητη εσωτερική μοναξιά, για ανάληψη ευθύνης.
Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται όταν ακούμε μόνο τη φωνή του πρέπει μέσα μας. Στην περίπτωση αυτή, φαίνεται να αφήνουμε την επιλογή, την εξουσία στους άλλους –στη φωνή των άλλων που έχουμε εσωτερικεύσει. Ο ένας δρόμος, σε αυτή την περίπτωση, είναι να ενδώσουμε σε αυτό που «πρέπει». Αποδίδουμε την ευθύνη σε εξωτερικούς παράγοντες, μιας δεν ακούμε το θέλω μας, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να έρθει η δυσφορία ή η απογοήτευση. Νιώθουμε στάσιμοι, παγιδευμένοι, έχουμε ένα αίσθημα αβοήθητου. Ο άλλος δρόμος, όταν είναι έντονη η φωνή του πρέπει μέσα μας, είναι να επαναστατήσουμε, να την αγνοήσουμε.. Μια αντίδραση, συνήθως, σπασμωδική, με μια διάθεση απόρριψης, όπως λέτε κι εσείς, προσπαθώντας να καταργήσουμε όλα τα πρέπει και να κρατήσουμε όλα τα θέλω. Πράγμα που είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσει στις ενοχές, τον επόμενο «εχθρό», όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο.. Γιατί προκύπτουν οι ενοχές, όμως; Ίσως ακριβώς επειδή αυτή η απόρριψη λειτουργεί ως αντίθεση στη θέση, δεν είναι μια επιλογή που έχει προκύψει από τη σύνθεση..
Κι ερχόμαστε στη σύνθεση. Στην επιλογή, μια διεργασία σίγουρα πιο δύσκολη από την υποταγή στο πρέπει ή από την επανάσταση, μια προσπάθεια όπως λέει κάποιος από εσάς να δημιουργήσουμε ο καθένας τα δικά του δεδομένα, που θέλει κότσια και κόπο... Όταν ακούμε όλες τις φωνές μας κι επιλέγουμε τι θα κάνουμε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι, ξέρουμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, το πλαίσιο στο οποίο ζούμε, τη ζωή μας την ίδια. Αποφασίζει κανείς, ταιριάζοντας (αντιγράφω πάλι από εσάς) τις καινούριες φωνές με τις παλιές, ώστε να δει με ποιούς τρόπους θα συνδέσει τις φωνές του.. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει –αλλά και προσφέρει- μια εσωτερική και προσωπική ελευθερία. Δεν οδηγεί στη δυσφορία ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί αποτελεί συνειδητοποιημένη επιλογή: έχουμε πάρει μια απόφαση γνωρίζοντας το τίμημα, το κόστος. Κι όταν έρθει η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη και τις συνέπειες, είμαστε έτοιμοι.
Καταλήγω, άρα, στα λόγια της Ελευθερίας στην προηγούμενη ανάρτηση, ότι όντως είμαι αυτόνομος σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.

12 σχόλια:

Λινα είπε...

Καλησπέρα,
Ναι, το ιδανικότερο είναι να υπάρχει αρμονία, ισορροπία, ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει, μα στην πραγματικότητα δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί..
Αφήνουμε τα Θέλω πίσω για να ακολουθήσουμε τα Πρέπει, στο μέρος των οποίων γέρνει συχνότερα η ζυγαριά.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

Περνώντας μια βόλτα από τα όσα έχουμε γράψει εγώ κι ο Απόστολος, σκέφτομαι πόσο επίκαιρα είναι όλα αυτά τα λόγια...που για καιρό μας παιδεύουν. Επίκαιρα πάντα ήταν βέβαια, αλλά τώρα ειδικά που εγώ προσωπικά ψάχνω λύσεις,απαντήσεις κλπ με όσα βιώνουμε την τελευταία εβδομάδα, μου φαίνονται πολύ πιο κοντά σε όσα αναζητώ...
Νιώθω ότι χρειάζεται να πάρουμε ευθύνη, ο καθένας όση του αναλογεί, να αναδιαπραγματευτούμε την στάση ζωής μας και να σχετιστούμε..να σχετιστούμε με τους ομήλικούς μας,τους ανθρωπους που δουλεύουμε μαζί, τους φίλους, την οικογένεια...Με στόχο η ατομική ευθύνη να αρχίσει να γίνεται συλλογική και τελικά κάτι να αλλάξει σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Εμένα αυτά τα λόγια με ηρεμούν και μου δίνουν απαντήσεις και λύσεις για όσα ζούμε σήμερα..και μια αισιοδοξία.

Ανώνυμος είπε...

απο τις πιο λογικά ορθές εκδοχές περι αυτονομίας και αλληλεπίδρασης με τους υπο-εαυτούς και τις εν λόγω "επιλογές" μας,μόνο που ξεχάσαμε να ορίσουμε τι σημαίνει "ελεύθερος".
γιατί η πολυτέλεια της κρίσης και της λογικής δεν θέτει απαραίτητα σε εφαρμογή και την ελευθερία μας.( πέρα απο την επιδερμική της μορφή.όχι;)

Madame de la Luna είπε...

Εγώ πέρασα για να ευχηθώ χρόνια πολλά στην Ελευθερία. Σήμερα που γιορτάζει, δεν θέλω να αφήσω κανένα άλλο σχόλιο. Εξάλλου στα βασικά, συμφωνώ και με τους δυό σας. Να 'σαι καλά!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Όπως λέει κι η Λίνα, η μαγική λέξη είναι:ισορροπία.
Η εσωτερική ελευθερία που περιγράφετε, στηρίζεται θαρρώ εκεί. Κι αυτό θέλει πολλή γνώση, και ίσως και δοκιμή "σωστού- λάθους" για να επιτευχθεί σε έναν ικανοποιητικό βαθμό.

Όσο για την άλλη Ελευθερία (αυτή με το κεφαλαίο!) να ευχηθώ χρόνια πολλά και καλά!

Ελευθερία Αραβανή είπε...

καλησπέρα...σας ευχαριστώ όλους για τα χρόνια πολλά....κερνάω για τις επόμενες 40 μέρες στη Λευκάδα....

Μαργαρίτα είπε...

Καλά Χριστούγεννα

Με αγάπη υγεία και χαρά ***

ILive2LoveMe είπε...

Καλά Χριστούγεννα και στους δυο σας, να περάσετε υπέροχα. Ότι καλύτερο εύχομαι!

Ελευθερία Αραβανή είπε...

Καλή ξεκούραση σε όλους....καλές γιορτές!

Λινα είπε...

Πέρασα να σας αφήσω τις θερμότερες ευχές μου..
Ελπίζω να περνάτε καλά και να απολαμβάνεται αυτές τις ημέρες με τους αγαπημένους σας!
Χρόνια πολλά και καλά, με υγεία, ειρήνη, χαρά και χαμόγελα πολλά από καρδιάς!!

*Την καλησπέρα μου:-)

molemou είπε...

Εύχομαι σε όλους σας καλές γιορτές κ καλή χρονιά να έχουμε!

Ανδρόνικος είπε...

Χρόνια πολλά και καλή χρονιά

σε σένα κι σε όλους τους φίλους.

Ευτυχισμένο το 2009 και δημιουργικό!

Φιλιά.