Ακούω συχνά, ‘δεν θέλω να τσακώνομαι και υποχωρώ, δεν μιλάω για να μην γίνει φασαρία, δεν θέλω να κλαίω και να στενοχωριέμαι, υποχωρώ και δεν μαλώνουμε, ούτε θυμώνω, κρύβομαι’, και άλλες παρόμοιες εκφράσεις που με τρομάζουν. Και σκέφτομαι τα παρακάτω:
Αν δεν συγκρουστώ, πως θα δημιουργήσω? Αν δεν στενοχωρηθώ, πως θα χαρώ? Αν δεν θυμώσω, πως θα μάθω? Αν δεν δεχτώ τα συναισθήματά μου, πως θα ζήσω σαν άνθρωπος? Όλα τα συναισθήματα είναι δικά μας και όλα ζητούν τον χώρο τους.
Όταν τα έχω κατηγοριοποιήσει σε ‘καλά’ και σε ‘κακά’, είναι λογικό ότι θα θέλω μόνο τα ‘καλά’, άρα τα ‘κακά’ θα τα κρύβω, καταπιέζοντάς τα. Όλοι ξέρουμε τι γίνεται όταν καταπιέσω την οργή, την στενοχώρια, τον θυμό μου. Έκρηξη! Και ακολουθούν αντιδράσεις, και τότε λέω… ‘δεν θέλω να τσακώνομαι, να θυμώνω κλπ’. Υπάρχει άλλος τρόπος? Πως θα δώσω χώρο στην οργή μου, λοιπόν? Να δοκιμάσω να την φανερώσω και να συγκρουστώ?
Η σύγκρουση είναι μια φυσιολογική αντίδραση, και υπάρχει όπου υπάρχει ζωή. Όταν το ποτήρι έχει γεμίσει και συνεχίζει να γεμίζει, θα αρχίσει να ξεχειλίζει. Όταν έχω επίγνωση αυτής της κατάστασης, σέβομαι τον εαυτό μου και τον άλλον και προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό το ξεχείλισμα (την σύγκρουση). Δέχομαι το ότι αισθάνομαι π.χ οργισμένος, το ενημερώνω στον άλλον, ακούω και το δικό του συναίσθημα, και ψάχνουμε για να βρούμε μια λύση. Η σύγκρουση είναι θετική και δημιουργική, αρκεί να θελήσουμε να ασχοληθούμε μαζί της, μιλώντας μια μη βίαιη γλώσσα, και όχι με το να την καταπνίξουμε ή να αδιαφορήσουμε γι ‘ αυτήν.
23 σχόλια:
σε σχέσεις που αξίζουν για μένα, προσπαθώ να έχω "σύγκρουση" με την έννοια διαχείρισης της κρίσης, δηλ. θέλω να ξέρω τα πως και τα γιατί πάντα!
διαπιστώνω όμως πως ελάχιστοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα και την ανάγκη να διαχειρίζονται την οργή και τον θυμό με κουβέντα. συνήθως στείρες αντιδράσεις και διακοπή σχέσης, δυστυχώς!
τεράστιο ζήτημα και σωστά το βάζετε στην κουβέντα.
Αν σου πετάξουν μιά πέτρα, κοίταξε μήπως μέσα της, κρύβει ένα διαμάντι.
Αυτή είναι η αρχή.
Για αν αξιοποιούμε συγκρούσεις και θυμούς.
Όμως, θαρρώ πως δεν έχουν τη δύναμη και την ικανότητα ακόμα οι περισσότεροι άνθρωποι ώστε να χειρίζονται σωστά τις οξυμένες στιγμές τους.
Ακατέργαστοι ως προς τη σχέση τους με τον εαυτό τους, είτε αφήνουν έναν καυγά να εξελιχθεί σε Βατερλώ, είτε οπισθοχωρούν καταπίνοντας και καταπίνοντας.
Μεγάλο θέμα.
Ο τρόπος χρήσης των αρνητικών συναισθημάτων.
Και η αξιοποίησή τους, εν τέλει.
Αχ Ελευθερία μου!είχες κάποιον συγκεκριμένο στο νου όταν το έγραφες?
Με φοβίζουν οι άνθρωποι που θυμώνουν συχνά.Μ εφοβίζει ο εαυτός μου όταν θυμώνει συχνά.Ισως γιατί κατά βάθος πιστεύω πως ο θυμός κρύβει πάντα από κάτω μια πληγή.Και η πληγή δεν γιατρεύεται αν δεν την κατανοείς.Καλό σου βράδυ
μερικοί άνθρωποι φοβούνται την σύγκρουση. Φοβούνται τη συγκρουση και με τον΄ίδιο τους τον εαυτό. Δέχονται λοιπόν ημίμετρα. Χρειάζεται θάρρος ,δεν ειναι ολοι οι άνθρωποι δυναμικοι. Βέβαια μερικα πράγματα τα καταφέρνει κανεις καλά με χειρισμους διπλωματιας αλλά τον εαυτο σου δε μπορείς να τον κοροιδέψεις.
αν ο θυμος μας μπορει να γινει "παραγωγικος" τοτε βεβαιως και ειναι θετικο
αντιδρω στον θυμο σαν μορφη βιας ομως
καλησπερα παιδια καλη βδομαδα
Ακριβής ανάλυση. Μόνο που θα 'πρεπε να μπορούσαμε να ελέγξουμε τις αιτίες που μας φέρνουν στο θυμό.
Μήπως μια τέτοια αιτία είναι κι ο εγωισμός;
Πολύ ωραία όλα αυτά περί έκφρασης ακόμη και των αρνητικών συναισθημάτων μας, εξάλλου η δράση και η αντίδραση δημιουργούν την τριβή, και η τριβή την ενέργεια... Αλλά μήπως δεν θα πρέπει να εφαρμόζεται ανεξαιρέτως; Προτείνω δηλαδή φιλτράρισμα του θυμού μας και των όσων θα ειπωθούν, ανάλογα με τη σχέση που έχουμε με συγκεκριμένα άτομα. Αξίζει να τους στεναχωρούμε μόνο και μόνο για να βρεί χώρο ο θυμός μας, μόνο για τον εαυτό μας δηλαδή; Προτιμώ μια ειλικρινή έστω και έντονη κουβέντα από έναν άλογο και παράλογο, και πιθανό να εκτραπεί σε άσχημα μονοπάτια, καβγά...
Καλησπέρα κι από μένα.. Είναι πολύ εύκολο να κουκουλώσουμε την οργή μας. Είτε γιατί δεν μας αρέσει ως συναίσθημα. Είτε γιατί φοβόμαστε τους εαυτούς μας όταν τους βλέπουμε οργισμένους.
Η οργή του καθενός μας ζητά και χρειάζεται όντως το χώρο της μέσα μας. Είναι δικιά μας. Κομμάτι του εαυτού μας κι αυτή. Και τελικά, φαίνεται ότι όταν μάθουμε πώς να τη διαχειριζόμαστε δημιουργικά ή πώς να την μοιραζόμαστε, τότε πάμε ένα βήμα πιο πέρα.
Σίγουρα δεν λέει κανείς να θυμώνουμε αδιακρίτως ανά πάσα στιγμή. Γιαυτό άλλωστε αφιερώσαμε και τόσες αναρτήσεις σχετικά με το πώς μπορεί κανείς να αφουγκραστεί τα συναισθήματά του, να ακούσει τις φωνές του, να κάνει τον εσωτερικό του διάλογο προτού προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια ή συμπεριφορά.
Και κλείνοντας, δε μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αναφέρω μια ρήση του Ηράκλειτου που νιώθω ότι ταιριάζει στην ανάρτηση της Ελευθερίας..
"Πάντα κατ'έριν γίγνεται,το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων η καλλίστη αρμονία."
(τα πάντα γεννιούνται από την αντίθεση, το αντίθετο είναι στην πραγματικότητα το συμβατό και από τα διαφορετικά προκύπτει η κάλλιστη αρμονία.)
Απόστολε πολύ ωραίος ο Ηράκλειτος!
Για μένα ο θυμός είναι πολύ υγιές συναίσθημα, απόδειξη του ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί -όπως όλα τα συναισθήματα άλλωστε. Όταν θυμώνω και συγκρούομαι σημαίνει ότι παλεύω για την αλήθεια μου, υποστηρίζω αυτό που είμαι και αυτό που θέλω.
Οι άνθρωποι σήμερα φοβούνται να συγκρουστούν, προσπαθούν να κρατούν τις "ισορροπίες" γιατί προτιμούν να βολεύονται μέσα σε μια υπάρχουσα κατάσταση, προτιμούν αυτό που ήδη ξέρουν από το άγνωστο, την αλλαγή που μπορεί να επιφέρει η σύγκρουση.
Κάθε ισορροπία όμως είναι ανισόρροπη, είχε πει ο Αξελός, και εμείς πρέπει να τολμάμε να συγκρουόμαστε και να "ανισορροπούμε" για να ισορροπούμε ακόμα καλύτερα μετά...
Είναι πολύ σημαντικό να εκφραζόμαστε.. Να μιλάμε, να προβληματιζόμαστε.. να μη κρατάμε τα συναισθήματα μέσα μας.. Είναι πολύ βασικό να μη "φυλακίζουμε" τα συναισθήματα μας ακόμα και αυτά της οργής..
Διαβάζοντας την ανάρτηση, ο εαυτός μου μου ήρθε στο μυαλό. Είμαι από τους ανθρώπους που δεν θέλουν να τσακώνονται. Δεν μου αρέσουν οι φασαρίες και οι συγκρούσεις, γιατί ακόμα και για απλά πράγματα τις παίρνω πολύ σοβαρότερα από ότι πρέπει.
Συμφωνώ ότι πρέπει να εκφραζόμαστε. Δεν πρέπει να τα κρατάμε όλα μέσα μας. Και φοβάμαι τις στιγμές της έκρηξης, οι οποίες δεν είναι καθόλου ευχάριστες. Απλά δεν θέλω να εκνευρίζομαι. Διαφωνώ, αλλά δεν μπορώ να επιμένω και να θυμώνω, προσπαθώντας να αλλάξω τη γνώμη κάποιου. Απλα διαφωνώ, προσπαθώντας να μην εκνευριστώ και τελειώνει εκεί το θέμα....!
Συμφωνω με αυτα που εγραψες και μαλιστα ειμαι και εγω τις αποψεις πως στη ζωη δεν υπαρχει μονο το ασπρο και το μαυρο αλλα υπαρχουν και αλλα χρωματα. Η καθε στιγμη μας ειναι μοναδικη. Γνωμη μου ειναι πως ακομα και μεσα απο τις δυσκολες καταστασεις πρεπει να αντλουμε τα θετικα στοιχεια και τι μαθαμε μεσα απο αυτο!!
Ασχετο αλλα διαβαζοντας το κειμενο σου μου ηρθε στο μυαλο μια φραση απο την ταινια Fight Club που λεει "How much can you know about yourself if you've never been in a fight?" Σπουδαια ταινια με απειρα μηνυματα, μεσα σε αυτα και εκεινα για τα οποια γραφεις εσυ!!
Καλησπερα :))
Καλημέρα...σε όλους!
Ευχαριστώ τον manolog3 γιατί μου θύμησε ότι θέλω να δω το Fight Club!Όντως,και όταν θυμώνω μαθαίνω κάτι για μένα...αρκεί να θέλω να το δω και να ασχοληθώ μαζί του..
Μairouli μου, προστατεύεις τον εαυτό σου δηλαδή,όταν ασχολείσαι(-ούμαστε)με εμάς...δεν μου πέφτει να αλλάξω την γνώμη του άλλου...έτσι είναι, να εκφραστώ μου πέφτει...
Roadartist καλώς μας ξανάρθες...κρατάω το ''να μην τα φυλακίζουμε'', ναι, γιατί τότε θα δραπετεύσουν και μετά....άντε να τα ξαναφυλακίσουμε...
Αδιαφορία υπάρχει, μα εκδήλωση των διαθέσεων μας δεν υπάρχει. Κι αυτό είναι η χειρότερη αδιαφορία.
Η σύγκρουση προϋποθέτει αδιέξοδο.
Δεν είναι καλό να φτάνουμε σε αδιέξοδα.
Καλό είναι να μιλάμε και να δείχνουμε κατανόηση για αποφυγή αδιεξόδων, κρίσεων και εκρήξεων...
Αν όχι, μπορεί μετά να είναι πολύ αργά...
μιας και μιλάμε για την οργή, το θυμό και τα αρνητικά συναισθήματα αυτές τις μέρες στο ΨυχοΔρόμιο, ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω link μιας έρευνας του Χάρβαρντ..
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=991895&lngDtrID=252
την καλησπέρα μου σε όλους!
και όταν η συγκρουση παίρνει μορφή ενός ακύρηχτου πολέμου?και υπάρχουν υπάρχουν αθώα θύματα π.χ παιδιά? και είσαι εγκλοβισμένος σε αδιέξοδα ή μονόδρομους τότε τι κάνεις?μήπως σιωπείς?καιπνίγεις τα συναισθήματα σου και απλώς περιμένεις την κατάλληλη ώρα....αλήθεια πια είναι αυτή?
προφανώς δεν μιλάμε για πνίξιμο των συναισθημάτων, ούτε για σιωπή περιμένοντας την κατάλληλη ώρα..άλλωστε κατάλληλη ώρα δεν υπάρχει..κι αν υπάρχει την ξέρουμε εμείς και μόνο εμείς..όταν υπάρχουν θύματα-μάρτυρες παιδιά..παίρνουμε τις ευθυνές μας,και η σύγκρουση φέρνει λύση..αρκεί να συγκρουστούμε..η σύγκρουση είναι δράση, όχι απάθεια και αδιαφορία..
την καλησπέρα μου
Ακριβώς για αυτό το θέμα γράφω κι εγώ στο μπλογκ μου αυτή την περίοδο...
καλησπερα
φτιαξαμε εναν νεο χωρο οπου μπορειτε να προβαλλετε το μπλογκ σας και οχι μονο :)
θα χαρω να σας δω εκει
πληροφοριες σε μενα
φιλια
Πρόσφατα 'πλήρωσα' ακριβά το τίμημα του θυμού, του ξεσπάσματος. Βρέθηκα στη θέση να απολογούμαι γι'αυτό. Τώρα πια μετανιώνω. Όχι για το θυμό μου, αλλά γιατί απαρνήθηκα αυτό που είμαι για να μην ταράξω την ηρεμία κάποιων.
Κι εγώ αναζητώ την ηρεμία. Κι ας μην την επιδιώκω ή την καταφέρνω πάντα. Αλλά το ίδιο έντονα αναζητώ και την ένταση, το πάθος. Τι νόημα έχει μια μέτρια ζωή; Με μέτρια συναισθήματα; Τι νόημα έχει η ισορροπία αν δε χάνεται ποτέ;
Carpe Diem, με ταρακούνησες αρκετά. Για τις πληγές που κρύβει ο θυμός μας. Έχω πολλές από αυτές.
Απόστολε, δεν είμαι σίγουρη ότι η διαφορετικότητα φέρνει πάντοτε την αρμονία (χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τον Ηράκλειτο! :-)), όμως θέλω να πιστεύω πως αλλάζει τις ισορροπίες μας και μας προσφέρει άλλες οπτικές, 'διαφορετικές'.
Υ.Γ. Αλήθεια, ποιος είναι τελικά ο καλύτερος τρόπος να διαχειριστείς το θυμό σου;
Δημοσίευση σχολίου