16.9.09

στο μονοπάτι του "αυτιστικού εαυτού"...

"...και τελικά τι ψάχνω; Ψάχνω τον αρσενικό Μαρία, εμένα ψάχνω.. κι αφού δεν τον βρίσκω, τον κατασκευάζω, τον φτιάχνω στο πρόσωπο κάθε άντρα που είναι δίπλα μου. Πώς; Α, είναι απλό, του μαθαίνω να κάνει τα πράγματα, όπως εγώ, να σκέφτεται όπως εγώ, να ζει όπως εγώ. Όχι δα, δεν του κάνω μαθήματα. Παράπονα του κάνω, παρατηρήσεις, τον συμβουλεύω, του γκρινιάζω και άλλα πολλά, καταλαβαίνεις.. Κι αυτός που μου κάνει όλα τα χατίρια, επειδή με αγαπάει, λέει, πως έχω σε όλα δίκιο, αλλά δυσκολεύεται ακόμη, στο τέλος, όμως, θα τα καταφέρει. Θα μου μοιάσει και τέλος τα προβλήματα!”

Η Μαρία, 34 χρόνων, αφηγείται με πλήρη ειλικρίνεια και μεστότητα τον τρόπο που οι περισσότεροι από μας συνάπτουμε σχέσεις σήμερα. Μάλλον, τον τρόπο που, πολλές φορές, νομίζουμε πως φτιάχνουμε σχέσεις, γιατί αυτό που, τελικά, φτιάχνουμε είναι ένα "αυτιστικό βασίλειο". Η Μαρία, λοιπόν, κάθεται στον θρόνο της ως βασίλισσα, αυτό – θαυμάζεται και κάποια στιγμή ψάχνει για τον βασιλιά, για να συντροφέψει την μοναξιά του θρόνου. Εύκολο να βρει ένα ταίρι και θα το βρει – κοτζάμ βασίλισσα! Κι εκεί αρχίζει η δυσκολία του "κάνω σχέση" ή αλλιώς "του σχετίζεσθαι".

Μια σχέση για να αναπτυχθεί και εξελιχθεί χρειάζεται το "πλάι – πλάι". Πριν από αυτό, όμως, υπάρχει η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, ώστε να μπορέσω να σταθώ πλάι του. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι, και πολλοί το έχουμε στο μυαλό μας. Άρα; Τι δεν πάει καλά;

Φωνές από το μακρινό παρελθόν μας, όπως "αν δεν το φας όλο το φαί σου - δεν θα σ’ αγαπάω, πήρες 18 - αλλά ο Νικολάκης κατάφερε το 20!, μην κάνεις παρέα με αυτόν - εσύ είσαι από καλή οικογένεια, κάνε ησυχία έρχεται ο πατέρας σου, εγώ για σένα αγωνίζομαι κι εσύ αλητεύεις..", μας έμαθαν να μην αναγνωρίζουμε το διαφορετικό. Στην ουσία να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, άρα και τον άλλον που διαφέρει.

Έτσι και η Μαρία, μιλάει στον εκάστοτε σύντροφο την γλώσσα της μαμάς της ή του μπαμπά της. Και περιμένει από αυτόν κάτι άλλο από αυτό που είναι, και περιμένει αυτό που ξέρει, δηλαδή αυτά που κάνει και η ίδια.

'Οπως έψαχνε, λοιπόν, η μάνα της "το τέλειο παιδί, να κάνει σαν εμένα", έχει μάθει κι αυτή να ψάχνει "τον τέλειο σύντροφο, που θα κάνει σαν εμένα".

Το πέρασμα από το αυτιστικό μονοπάτι στον δρόμο του σχετίζεσθαι είναι δύσκολη υπόθεση, προϋποθέτει συναισθηματική επίγνωση, κόπο και όρεξη. Όποιος περπατήσει αυτόν τον δρόμο ωφελείται, αφού αυτός ο νέος δρόμος έχει πολλά να δώσει, ωραία τοπία, νέες διαδρομές, πολλά ερεθίσματα και φυσικά το "πλάι- πλάι".

8 σχόλια:

lefkadamov(i)es είπε...

Πολύ ωραίο το άρθρο σου Ελευθερία!!!
Απλά, για να παίξω και λίγο με τις λέξεις, το μονοπάτι "πλάι+πλάι" είναι αυτό που θα πρέπει να αναζητούμε και τελικά να περπατήσουμε σε μια σχέση...

georgia είπε...

Οι σχέσεις που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε... Για ποιον τελικά; Για’μας; Για την κοινωνία; Για τους δικούς μας; Για τους άλλους;

Σχέσεις με διαφορετικούς από εμάς ανθρώπους... Σχέσεις με ανθρώπους που μας μοιάζουν... Σχέσεις που τις πιέζουμε να εξελιχθούνε... Για να ικανοποιήσουμε προσωπικές, εγωιστικές ανάγκες... Σχέσεις που τις αφήνουμε να δοκιμαστούν στο χρόνο... Δεν μπορεί να μην υπάρχει η αληθινή αγάπη σε όλα αυτά... Την αποδεικνύει ο χρόνος... Και τότε το πλάι πλάι έρχεται διακριτικά και αβίαστα... Είναι αληθινό, ουσιαστικό και παντοτινό.

Πλάι πλάι.... Σε όλες μας τις σχέσεις...

Υ.Γ. Όπως κι εμείς, Φέρυ....

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Διάβασα πρόσφατα ένα βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι το οποίο αναφερόταν ακριβώς σε αυτό..Στην επίγνωση της μοναδικότητας μας,στην τόλμη που απαιτεί η αποδοχή της ελευθερίας μας που συνιστά κατά τον συγγραφέα την δυνατότητα να επιλέγουμε και μετά να αντέχουμε το τίμημα των επιλογών μας..Γιατί πάντα υπάρχει ένα τίμημα που μοιάζει σχεδόν με δώρο όταν είναι προιόν ελεύθερης επιλογής..Καλώς σας βρήκα..Να είστε καλά.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

''κάθε άνθρωπος είναι από μια άποψη, όπως όλοι οι άνθρωποι, όπως ορισμένοι άλλοι άνθρωποι, όπως κανένας άλλος άνθρωπος'' (1953, Kluckholm and Murray)

KitsosMitsos είπε...

Τροφή για σκέψη... Πολύ καλές ιδέες, ομολογουμένως.

katerina είπε...

με την προϋπόθεση ότι θα θέλει κι ο άλλος να περπατήσει στο μονοπάτι πλάι πλάι,έτσι δεν είναι; αν δεν θέλει, τι κάνουμε εκεί;

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

κατερίνα, η πρόθεσή μας εδώ στο ΨυχοΔρόμιο είναι να δώσουμε το δικό μας στίγμα ως επαγγελματίες ψυχικής υγείας για θέματα όπως η επικοινωνία, το σχετίζεσθαι, η αυτογνωσία και άλλα.
σε εξειδικευμένες απορίες σχετικά με "εμάς και τους άλλους" δεν μπορούμε να μπούμε..
μιλώντας όμως για την ουσία της ερώτησής σου, να σου πω ότι αλλάζοντας εσύ, είναι πολύ πιθανό να αλλάξει και ο τρόπος που σχετίζεσαι με τον Άλλον.. ωστόσο στις διαπροσωπικές σχέσεις, πάντα είναι σημαντικός παράγοντας το αν συμπίπτουν τα "θέλω" όσων εμπλέκονται. σε περιπτώσεις που μιλάμε για μια διαφορά ή ένα πρόβλημα που δημιουργεί σοβαρή δυσκολία στη λειτουργικότητα της σχέσης, υπάρχει πάντα και η συμβουλευτική και η θεραπεία ζεύγους.

lydia lou είπε...

πολύ ωραία όλα αυτα,και ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αλλά δυστυχώς για τα παιδιά της Γ λυκείου όπως εγώ η ενασχόληση με αυτό το θέμα είναι περιορισμένη έως μηδαμινή,τουλάχιστον όσον αφορά τις σχέσεις με το έτερο φύλο.
Τώρα,σχετικά με τις σχέσεις με φίλους-ίδιου φύλου ή όχι-η αλήθεια είναι πως η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη...μιλάω από προσωπική εμπειρία...γιατί όσο κι αν δηλώνουμε πολέμιοι του ρατσισμού,η αντιμετώπιση καλών μαθητών με διαφορετικά ενδιαφέροντα από τους υπολοίπους δεν ενισχύει την άποψη αυτή...Καλημέρα!!