..του δίνει γάλα, το μαλώνει, έτσι πια θα το μεγαλώνει..

να κάνεις αυτά που δεν κατάφερα να κάνω εγώ - να μην κάνεις τα λάθη που έκανα εγώ

να γίνεις αυτό που θα εγκρίνω εγώ - να μη γίνεις αυτό που δεν ξέρω εγώ

πώς;

"η μάνα μου.. είχε αναλάβει από νωρίς το σπίτι, εμάς, τα παιδιά της. και το κουβαλάει ακόμα ως παράπονο αυτό.. 

από μικρή με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με τη μουσική - ήταν κι αυτό ένα δικό της παράπονο, ένα παλιό της θέλω.. 

παράλληλα, όμως, θυμάμαι με γέμιζε άγχος: "να μη γίνεις σαν την τάδε που δεν πρόσεξε κι έχασε τη φωνή της, μην παραμελήσεις το σχολείο, μην μπλέξεις με καλλιτέχνες και μείνεις ανύπαντρη.. η ξαδέρφη σου παντρεύτηκε, εσύ;"

η Χ. Αλεξίου στον τελευταίο της δίσκο τραγουδάει:

"..η μάνα του φωνάζει, του δίνει γάλα, το μαλώνει, έτσι πια θα το μεγαλώνει.."

υπάρχουν φορές, που ο γονιός, ο σημαντικός άλλος, δίνει στο παιδί πληροφορίες, σινιάλα, συναισθήματα που έρχονται σε αντίφαση μεταξύ τους.. 

που από τη μία ίσως καθρεφτίζουν τα θέλω του, αυτό που φαντάζεται για το παιδί του, αυτό που  θεωρεί σωστό για το παιδί, αυτό που έχει μάθει από τις προηγούμενες γενιές.. 

από την άλλη, όμως, πληροφορίες που το ακινητοποιούν, το φοβίζουν, του δημιουργούν ενοχές.. που δεν του δείχνουν το δρόμο να πατήσει στα δικά του πόδια, τα δικά του βήματα.

η κοπέλα της ιστορίας παραπάνω, όταν ακούει τη φράση "μη μείνεις ανύπαντρη", δεν εισπράττει την αγωνία και το νοιάξιμο της μάνας της.. 

αντίθετα εσωτερικεύει το άγχος, τον φόβο.. και είναι πολύ πιθανό για αρκετό καιρό αυτός ο φόβος να'ναι ο οδηγός για τις σχέσεις της, τη ζωή της. κι είναι φορές που ίσως νιώθει δεμένη μεταξύ του τι πρέπει να γίνει και του τι πρέπει να φοβάται..

έρχεται, όμως, κάποια στιγμή που αναρωτιέται..

αναρωτιέται τι έγινε, γιατί έγινε, τι έκανε, τι ήθελε, τι φοβόταν, τι της άρεσε, τι ήταν δικό της και τι των άλλων..

και κυρίως, αναρωτιέται στο τώρα, τι είναι αυτό που θέλει, τι την γεμίζει, τι την φοβίζει, τι την ενθαρρύνει..

τι είναι δικό της.. πού βρίσκεται το δικό της νόημα.

και καλείται να επιλέξει. με το δεδομένο ότι κάθε επιλογή έχει ένα κόστος, όπως κάθε διαδρομή έχει κόπο.. αλλά όταν επιλέξει ποια θέλει να'ναι, ποιος είναι ο δικός της δρόμος, τι είναι αυτό που της δίνει νόημα, ποιοί και τι θα την βοηθήσει να τον χτίσει και να τον περπατήσει, τότε θα είναι ένα βήμα πιο κοντά στο να νιώσει την ελευθερία που ενυπάρχει στην επιλογή.