Καλό φθινόπωρο συνυπάρχοντας.

Το Ψυχο-δρόμιο τους τελευταίους μήνες βρίσκεται σε μια συνεχή αναζήτηση: ‘και τώρα τί’, ‘και τώρα πώς’, ‘και τώρα πού’. Αναζητούμε, διερωτόμαστε, αγχωνόμαστε, ψάχνουμε, ξαναψάχνουμε, ανταλλάσουμε, μοιραζόμαστε, λέμε τα ίδια και τα ίδια και ξανά από την αρχή! Σαν να ψάχνουμε μια άκρη στις δύσκολες μέρες που όλοι μας βιώνουμε. Κάτι για να πιαστούμε! Κάτι για να μας πείσει ότι τελικά η δυσκολία μας είναι και η ευκαιρία που έχουμε για να εξελιχθούμε.

Και ξεκινάμε δουλειά!

‘Το καλοκαίρι χάρηκα τον αληθινό μου εαυτό, μετά την αποδοχή που εισέπραξα από τα μέλη της ομάδας’, λέει η Π. στην θεραπευτική της ομάδα, την πρώτη συνεδρία του φθινοπώρου.

Αμέσως, θυμήθηκα ένα φύλλο μιας κυριακάτικης εφημερίδας που προσπέρασα φευγαλέα. Έψαξα στο σωρό από εφημερίδες και διάβασα τα παρακάτω:

‘Στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ της Λειψίας μετά από έρευνες οι ειδικοί εκτιμούν ότι η παρουσία των άλλων μας βοηθάει στο να ανακαλύπτουμε την ύπαρξη του εαυτού μας. Τα μωρά αισθάνονται ότι αποτελούν μέρος/κομμάτι της μητέρας τους και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ξεχωριστή τους ύπαρξη με το να παρατηρούν τους ανθρώπους γύρω τους και με το να τους μιμούνται. Αυτή η έρευνα καταλήγει στο ότι χρειαζόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας για να αποκτήσουμε αυτοσυνειδησία και για να διαμορφώσουμε δεξιότητες διαβίωσης (…..)’.

Βέβαια, πολλοί ψυχολόγοι και φιλόσοφοι (Bowlby, Winnicott, Mitchell, W. James, Yalom κ.α) έχουν αναφέρει ότι ο εαυτός γίνεται κατανοητός μόνο μέσα στο πλέγμα των άλλων ανθρώπων και σχέσεων και πάνω σε όλες αυτές τις μελέτες και θεωρήσεις βασίζεται, άλλωστε, και η πρακτική της ομαδικής ψυχοθεραπείας.

Συνυπάρχουμε λοιπόν!

Όλοι γνωρίζουμε ότι χωρίς βαθείς και αμοιβαίους διαπροσωπικούς δεσμούς θα ήταν αδύνατη η επιβίωση τόσο του ατόμου όσο και του είδους μας. Έχει παρατηρηθεί ότι άνθρωποι που ακολουθούν έναν ατομιστικό τρόπο ζωής και απομονώνονται κοινωνικά είναι πιο ευάλωτοι σε ασθένειες από όσους επιζητούν και διατηρούν αμοιβαίες σχέσεις και νιώθουν ότι μετέχουν σε ένα πλάισιο, μια παρέα, μια ομάδα, μια γειτονιά.

Στην ρευστή και γεμάτη αβεβαιότητα εποχή που ζούμε, η ανάγκη για μοίρασμα και άνοιγμα γίνεται ένα παράθυρο, που μπορούμε να ανοίξουμε, στους τοίχους της ζωής μας.

Έτσι και εμείς εδώ στο Ψυχο-δρόμιο προχωράμε… μετέχοντας, ανταλλάσοντας, συνυπάρχοντας και αυτό μας δίνει δύναμη και πολλές απαντήσεις για νέες ερωτήσεις και αναζητήσεις.