αγάπη είναι...

από την ραδιοφωνική εκπομπή 'Ψυχο - λογώντας'

περίληψη εκπομπής στις 24/12/2010

Τι είναι αγάπη?...Υπάρχει, άραγε, ορισμός για την αγάπη? Πολλά έχουν γραφτεί, πολλά έχουν ακουστεί και ειπωθεί για την αγάπη κι ακόμη περισσότερα μπορούν να ειπωθούν. Στην αναζήτησή μας για το τι είναι, τελικά, η αγάπη, βρήκαμε το κινέζικο ιδεόγραμμα που την αναπαριστά. Σύμφωνα με αυτό, λοιπόν, Αγάπη= Αποδοχή και Αντίληψη. Αγαπάω, επομένως, σημαίνει γνωρίζω και (απο)δέχομαι. Γνωρίζω και αποδέχομαι τον εαυτό μου, γνωρίζω και αποδέχομαι τον άλλον. 

Η αγάπη συγκαταλέγεται ανάμεσα στα ‘θετικά συναισθήματα’ (αυτά που μας «ελευθερώνουν», μας βοηθάνε να χαλαρώσουμε, να ισορροπήσουμε, να σκεφτούμε μια μεγάλη πληθώρα από εναλλακτικές λύσεις και ιδέες, να αναπτυχθούμε και να ωριμάσουμε). 

Εμείς την παρομοιάζουμε συμβολικά με μια ομπρέλα, που εμπεριέχει συναισθήματα και δεξιότητες. Όσο καλλιεργούμε τις δεξιότητές μας στην πορεία της ζωής μας και είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, τόσο η ομπρέλα αυτή ‘δυναμώνει’, τόσο η αγάπη ενισχύεται και μας προστατεύει.

Με αγάπη γεννιόμαστε, είναι έμφυτη σε όλους μας. Γι’ αυτό την αναζητάμε συνέχεια στην πορεία της ζωής μας. Είναι κάτι που ξέρουμε, αλλά το έχουμε βαθιά μέσα μας κρυμμένο. Το κρύβουμε όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την ανάπτυξή του. Άρα, είτε αναπτύσσεται είτε μπλοκάρεται κατά το μεγάλωμά μας.

Η αγάπη αναπτύσσεται σε ασφαλή και υποστηρικτικά πλαίσια, σε πλαίσια στήριξης και φροντίδας. Μπλοκάρεται, όμως, όταν υπάρχει κριτική, επίκριση, υποτίμηση, μη αποδοχή και φόβος.

Δεν εκπαιδευόμαστε στην αγάπη. Εκπαιδευόμαστε στην αναγνώριση των συναισθημάτων μας, στην αποδοχή τους έτσι ώστε να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό, να τον αγαπήσουμε και να αγαπήσουμε τους άλλους.

Στις μέρες μας η λέξη ‘αγάπη’, ακούγεται πολύ συχνά, κυρίως σε συντροφικές σχέσεις και αναρωτιόμαστε για την επιπόλαια και επιφανειακή της χρήση. Μήπως η ‘αγάπη’ συγχέεται με την εξάρτηση? Διότι, όταν ‘χάνουμε’ τον εαυτό μας κι έχουμε μπλοκάρει τα συναισθήματά μας, κάπου πρέπει να ακουμπήσουμε, ‘χάνοντας’ έτσι εντελώς τον εαυτό μας και κατ ‘επέκταση και την αγάπη.

Ας κρατήσουμε την εικόνα των παιδιών, που εκφράζουν τόσο άμεσα και πηγαία όσα αισθάνονται, χωρίς καμία δυσκολία (εφ’ όσον, βέβαια, το επιτρέπουμε εμείς οι ενήλικες). Είναι χαρούμενα, δείχνουν την αγάπη τους. Καθώς, όμως, μεγαλώνουν και αρχίζουν τα ‘πρέπει’ και τα ‘μη’, οι συγκρίσεις, η έλλειψη εμπιστοσύνης στην ατομικότητά τους και η μη ενίσχυση της διαφορετικότητάς τους από τους γονείς τους, τους δασκάλους κλπ, τότε εξελίσσονται σε ενήλικες που δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, σε ενήλικες που αναρωτιούνται γιατί δυσκολεύονται στο να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. 

Η αυτοεκτίμηση, η εμπιστοσύνη και η αγάπη στον εαυτό μας οδηγεί στο να βιώνουμε αγάπη και να την εκφράζουμε. Κι αυτό κάνει τους άλλους να μας δίνουν αγάπη. Είναι μια αυτόματη διαδικασία.

Δώστε στον εαυτό σας αγάπη, τρυφερότητα, φροντίδα, αγκαλιάστε τον! Έτσι θα δώσετε αγάπη στους άλλους και θα την πάρετε πίσω. Κάντε κάτι διαφορετικό!

Διαβάστε εδώ για τα θετικά συναισθήματα.