Αυτονόμηση (αυτονομία), Διαφοροποίηση (διαφορά).

Η πορεία μας στο ξεκαθάρισμα των φωνών, που είναι μια συνεχής πορεία, βάζει σιγά σιγά και τα λιθαράκια της αυτονόμησής μας. Στόχος κάθε ενήλικα είναι το αίσθημα της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Φτιάχνοντας τον δικό μας εαυτό, έναν διαφοροποιημένο εαυτό (από τις φωνές των σημαντικών άλλων), προχωράμε στην αυτονόμησή του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να απορρίψουμε, να πετάξουμε, να αναδιαπραγματευτούμε, να ωριμάσουμε ψυχικά. Να χτίσουμε τα δικά μας θέλω, να αμφισβητήσουμε πολλά πρέπει, να φτιάξουμε το δικό μας σύστημα αξιών. Τότε έρχεται η διαφοροποίηση από τις εσωτερικευμένες φωνές και γεννιέται ο διαφοροποιημένος εαυτός. Ο νέος εαυτός δεν είναι μια πάγια κατάσταση, αντίθετα αποτελεί μια συνεχή διαδικασία, αφού στη ζωή μας εναλλάσσονται συνεχώς οι ρόλοι, οι καταστάσεις που βιώνουμε και οι συνθήκες μέσα στις οποίες κινούμαστε. Η διαφοροποίηση φέρνει την αυτονόμηση.
Είμαι αυτόνομος δεν σημαίνει, ζω στο δικό μου σπίτι, δεν σημαίνει συζώ με κάποιον, δεν σημαίνει έχω οικονομική ανεξαρτησία κι άλλα πολλά, που πολλές φορές έχοντας τα κατακτήσει θεωρούμε ότι είμαστε επιτέλους αυτόνομοι.
Σημαίνει την διαφοροποίησή μου από την οικογένεια καταγωγής μου, άρα μπορεί να μένω ακόμα με τους δικούς μου, αλλά να είμαι αυτόνομος. Σημαίνει ότι έχω ένα σχέδιο ζωής, το οποίο το έχω φτιάξει μόνος μου, δεν μου το ‘φόρεσαν’, το οποίο ακολουθώ και στηρίζω γιατί απλά μου δίνει νόημα και ικανοποιεί τις προσωπικές μου ανάγκες. Σημαίνει ότι είμαι συνεχώς σε μια διαδικασία παρατήρησης του εαυτού, με αποτέλεσμα να περιορίζω ό,τι μου είναι δυσλειτουργικό και να επαναδιαπραγματεύομαι στάσεις και συμπεριφορές. Σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, χρησιμοποιώντας στην θέση του ‘πρέπει’ το ‘θέλω’, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.