29.10.08

Αυτονόμηση (αυτονομία), Διαφοροποίηση (διαφορά).

Η πορεία μας στο ξεκαθάρισμα των φωνών, που είναι μια συνεχής πορεία, βάζει σιγά σιγά και τα λιθαράκια της αυτονόμησής μας. Στόχος κάθε ενήλικα είναι το αίσθημα της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Φτιάχνοντας τον δικό μας εαυτό, έναν διαφοροποιημένο εαυτό (από τις φωνές των σημαντικών άλλων), προχωράμε στην αυτονόμησή του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να απορρίψουμε, να πετάξουμε, να αναδιαπραγματευτούμε, να ωριμάσουμε ψυχικά. Να χτίσουμε τα δικά μας θέλω, να αμφισβητήσουμε πολλά πρέπει, να φτιάξουμε το δικό μας σύστημα αξιών. Τότε έρχεται η διαφοροποίηση από τις εσωτερικευμένες φωνές και γεννιέται ο διαφοροποιημένος εαυτός. Ο νέος εαυτός δεν είναι μια πάγια κατάσταση, αντίθετα αποτελεί μια συνεχή διαδικασία, αφού στη ζωή μας εναλλάσσονται συνεχώς οι ρόλοι, οι καταστάσεις που βιώνουμε και οι συνθήκες μέσα στις οποίες κινούμαστε. Η διαφοροποίηση φέρνει την αυτονόμηση.
Είμαι αυτόνομος δεν σημαίνει, ζω στο δικό μου σπίτι, δεν σημαίνει συζώ με κάποιον, δεν σημαίνει έχω οικονομική ανεξαρτησία κι άλλα πολλά, που πολλές φορές έχοντας τα κατακτήσει θεωρούμε ότι είμαστε επιτέλους αυτόνομοι.
Σημαίνει την διαφοροποίησή μου από την οικογένεια καταγωγής μου, άρα μπορεί να μένω ακόμα με τους δικούς μου, αλλά να είμαι αυτόνομος. Σημαίνει ότι έχω ένα σχέδιο ζωής, το οποίο το έχω φτιάξει μόνος μου, δεν μου το ‘φόρεσαν’, το οποίο ακολουθώ και στηρίζω γιατί απλά μου δίνει νόημα και ικανοποιεί τις προσωπικές μου ανάγκες. Σημαίνει ότι είμαι συνεχώς σε μια διαδικασία παρατήρησης του εαυτού, με αποτέλεσμα να περιορίζω ό,τι μου είναι δυσλειτουργικό και να επαναδιαπραγματεύομαι στάσεις και συμπεριφορές. Σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, χρησιμοποιώντας στην θέση του ‘πρέπει’ το ‘θέλω’, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.

28 σχόλια:

VAD είπε...

Κατά πόσο μια κοινωνία βασισμένη σε τόσα status "επιτρέπει" διαδικασία αυτονομίας και διαφοράς;

Katerina είπε...

δυσκολη η αυτονομηση. Δεν ειναι το τέρμα αλλά πορεια τελειωσης και συνεχους δοκιμασίας

Χαρά είπε...

δυστυχώς σήμερα χρειάζεται ακόμα περισσότερα. ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει να αυτονομηθεί ψυχικά-συναισθηματικά πρέπει να βγει σε μια κοινωνία όπου όλα όσα απέρριψε προκειμένου να βρει τον εαυτό του δεν θα τον στηρίξουν.

sv1bkt είπε...

Μπορει να μην συμφωνω με οτι υποστηριζεις. Μα θα υπερασπισω το δικαιωμα σου να διατυπωνεις ελευθερα τις αποψεις σου.

faraona είπε...

"""Σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, χρησιμοποιώντας στην θέση του ‘πρέπει’ το ‘θέλω’, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.""""



Αυτο αυτο!!!Αναληψη των ευθυνων μας και μονιμη παρατηρηση του εαυτου μας.

τα φιλια μου Ελευθερια.

KitsosMitsos είπε...

Χμμ. Δυσδιάκριτα τα όρια, είναι το μόνο σίγουρο.
Από την άλλη, μου άρεσε η ανάλυσή σου!
Καλησπέρα.

Skouliki είπε...

καλο μην α

θα προτιμησω την αυτονομια της ψυχικης μου ελευθεριας παρα την κοινωνικη ...

αλλωστε επειδη εχω την εντυπωση οτι ειμαστε γενικα "ανθρωποι-αγκαλιτσες" δεν θα ξεφυγουμε ποτε απο την αυτονομησητης μαμας μας

οχι τοσο στις γυναικες αλλα στους αντρες κυριαρχει το δαιμονιο αυτο

Ανώνυμος είπε...

ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα, ψηφίζω ήρεμη και χαμηλών τόνων Αλητεία στο προσωπικό μου ψυχοδρόμιο :)

Λινα είπε...

Στην σημερινή εποχή, που είναι τόσο σκληρή, άραγε, μπορεί κάποιος να γίνει πραγματικά αυτόνομος;
Και αν ναι με ποιό κόστος; Με ποιόν τρόπο αλήθεια;


*Ωραίος τρόπος γραφής, εμπεριστατωμένος και σαφής.
Συγχαρητήρια και στους δύο συγγραφείς.

Την καλησπέρα μου. Καλώς σας βρίσκω. :-)

Απόστολος Σαμπαζιώτης είπε...

όντως δύσκολη η αυτονόμηση, θα συμφωνήσουμε - ίσως γιατί ξεβολευόμαστε, ίσως γιατί είναι κι αυτό το θεματάκι της ευθύνης που δεν μαθαίνουμε πάντα μεγαλώνοντας να το διαχειριζόμαστε.. ίσως να γίνεται ακόμα πιο δύσκολη γιατί αυτονομούμαι δεν σημαίνει αφήνω πίσω τον άλλον, τον απορρίπτω, τον προσπερνάω, αλλά αλλάζω, διαφοροποιούμαι και του βρίσκω μια νέα θέση στον μικρο-κοσμό μου.. θέλει περισσότερο κόπο έτσι! την καλησπέρα μου σε όλους κι ευχαριστούμε σε κάθε περίπτωση για τα σχόλια!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Aπόλυτα αυτόνομος, σήμερα, δεν είναι κανείς. Απλά υπάρχουν μικρές "φυλακές" που μας περικυκλώνουν καλυμένες με τον "μανδύα" και καλά, της αυτονομίας...

Τα ρίχνω ΟΛΑ στην εποχή μας και στην ανάγκη για επιβίωση...

Καλό βράδι.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

anepidoti είπε...

Να διαφωνήσω σε κάτι...αυτονομία, χωρίς και οικονομική αυτονομία δεν νομίζω οτι υπάρχει, δεν μπορείς να συντηρείσαι από τους γονείς σου και να προσπαθείς να αυτονομηθείς ψυχοσυναισθηματικά, δεν θα το καταφέρεις. Βέβαια το να έχεις οικονομική αυτοδυναμία δεν συνεπάγεται και αυτονομία προσωπικότητας.
Η διαδικασία πάντως, για αυτόφωτη προσωπικότητα δεν πρέπει να σταματάει ποτέ, όσο πιο πολύ δουλεύουμε με τον εαυτό μας, τόσο περισσότερα δεσμά λύνονται..
όμορφη κουβέντα και δύσκολη...

Aura είπε...

Πολύ ωραία τα λέτε.
Έτσι είναι.

Καλημέρα.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

Σας αφήνω την καλήμέρα μου..κι ένα χαμόγελο για τους δύσκολους δρόμους που επιλέγουμε όλοι μας να μπαίνουμε..κι ένα μπράβο!

Leviathan είπε...

poli kala ola auta pou les..alla kai poli diskola...makari na to kataferoume olo auto!kalo apogeuma!

ILive2LoveMe είπε...

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που παραιτούνται. Των ευθυνών τους. Νομίζοντας πως έτσι θα ξεφύγουν των συνεπειών. Και όταν απομακρύνονται από αυτό που θεωρούν 'φυλακή' , συνεπεία ή οτιδήποτε άλλο, τότε μια άλλη 'συνεπεία' έρχεται και τους βρίσκει. Αυτονομία. Κατά βάθος είναι παρεξηγημένη λέξη.
Συμφωνώ μαζί σου. Ελεύθερη σκέψη, μη υποχρεωτική πράξη... και όλα τα υπόλοιπα.
Να είσαι καλά , καλό βράδυ, φιλιά.

b|a|s|n\i/a είπε...

αυτό το ξεκαθάρισμα των φωνών. μακρύς ο δρόμος. ειδικά των εσωτερικών φωνών.

mrs Smith είπε...

"Σημαίνει ότι είμαι συνεχώς σε μια διαδικασία παρατήρησης του εαυτού, με αποτέλεσμα να περιορίζω ό,τι μου είναι δυσλειτουργικό και να επαναδιαπραγματεύομαι στάσεις και συμπεριφορές".

είναι φορές όμως, που θάθελα να κουλουριαστώ σαν στης μάνας την αγκαλιά και να ξεκουραστώ.

κι' είναι φορές που αισθάνομαι τόση δύναμη περισσή που τίποτα δεν φαίνεται αδύνατο.

είναι φορές που γίνομαι βράχος κι' άλλες νερό που ρέει ακατάπαυστα.

Όμως όταν η πύλη γι' αυτόν τον δρόμο ανοίξει μια φορά, μένει για πάντα ανοικτή. Μόνο μπροστά μπορείς να πας.

Καλό μεσημέρι :)

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Αυτό το "μπροστά" είναι η λύση σε ΟΛΑ!!!

Αλλά θέλει πολύ δύναμη εσωτερική.

Την καλησπέρα μου.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

philippa είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με όλα τα παραπάνω. Κυρίως πρέπει να καταλάβουμε το πόσο επηρεάζει τις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας η δική μας συμπεριφορά. Το πόσο κι εμείς έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Πόσο εύκολα λένε ορισμένοι "Μα φταίνε οι άλλοι! Εγώ δεν έκανα τίποτα. Εγώ ένας καημένος είμαι που όλοι με εκμεταλλεύονται", επιρρίπτοντας τις ευθύνες για ό,τι δεν τους πηγαίνει καλά αποκλειστικά στους άλλους. Και στις σχέσεις των ζευγαριών σχεδόν στην πλειονότητα των περιπτώσεων την ευθύνη όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά και τελικά διαλύεται (και είναι επώδυνο και για τους δύο) την έχουν και οι δύο. Πιστεύω - κυρίως από προσωπική εμπειρία - πως έχουν και οι δύο μερίδιο ευθύνης. Επομένως, ούτε εγώ μπορώ να πω φταίω για τον κακομοίρη που τον πήρα στον λαιμό μου ούτε εκείνος να ισχυριστεί το ίδιο για μένα, απεμπλεκόμενος από οποιαδήποτε ευθύνη φέρει για την εξέλιξη της σχέσης. Είναι κρίμα πάντως να μην μπορούν να χαρούν οι άνθρωποι απλές χαρές της ζωής (ειδικά μάλιστα και όταν δεν υπάρχουν παιδιά), γκρινιάζοντας καθημερινά για το κόστος της ζωής. Δεν είπαμε να τρώμε καθημερινά στη "Σπονδή" ή να πίνουμε ποτό στο "Galaxy" του Hilton, αλλά ένας καφές σε μια παραλιακή καφετέρια μια Κυριακή πρω, δεν νομίζω ότι είναι και κάτι τόσο τραγικό. Άλλο η απλότητα και η οικονομική στενότητα και άλλο η τσιγκουνιά και η μιζέρια. Προσωπικά πιστεύω πως η τσιγκουνιά της τσέπης καταδεικνύει και τσαγκουνιά στα συναισθήματα.

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τον vad.
Η "αυτονομία" έχει δυστυχώς καταντήσει μία από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες της εποχής. Συνήθως την αντιλαμβάνεται κανείς μόνο όταν ερευνήσει εις βάθος τον εαυτό του και αντιληφθεί πόσο δέσμιος είναι ακόμη και στα πιο μικρά και ασήμαντα πράγματα.

Artanis είπε...

και να μην θίγω τον άλλο με τις επιλογές μου, αλλά να σέβομαι και τα δικά του δικαιώματα...
Καλησπέρα Ελευθερία...

Mairouli είπε...

θα συμφωνήσω μαζί σου.
Ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς μετατρέπει ένα άνθρωπο σε αυτόνομο. Όταν γνωρίζει τι ζητάει από τη ζωή του, όταν έχει ξεκάθαρες σκέψεις στο μυαλό του, μπορεί να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και πιο κοντά στην αυτόνομηση του.

Ανώνυμος είπε...

Δεν διαβάζεται έτσι απλά το μπλογκ αυτό, θέλει "τρόπο" και "χρόνο" για να μπεις μέσα βαθιά και να εισπνεύσεις οξυγόνο. Ευχαριστώ και χαίρομαι για την γνωριμία.

Θα επανέλθω όταν έχω "μελετήσει" γιατί το έχω ανάγκη.

Τρελός του Χωριού είπε...

Ο μονος δρομος για την θέωση είναι η αυτογνωσιά . Και ο μονος τροπος γι αυτήν είναι o ....
οχι δεν σου λέω .Πας και τα λές
;)))

Αυτή ηταν μια ακομα ομορφη αναρτηση

Νηφάλια Μέθη είπε...

πολυ ομορφο μπλοκ..σημερα πρωτομπηκα..

κοιταγμα εντος λοιπον,κραταω αυτο και αφηνω καληνυχτα!

spyros1000 είπε...

ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΑΠΟΜΩΝΟΜΕΝΟΣ,ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΡΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ...

Leviathan είπε...

kali evdomada :)