Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση στάθηκαν τα δικά σας σχόλια. Άλλωστε, αυτός είναι κι ένας από τους στόχους των ιστολογίων, η αλληλεπίδραση. «Πιάνομαι», λοιπόν, από δικές σας κουβέντες κι αφήνω το διάλογο να μας πάει πιο πέρα.
Οι φωνές, γράφετε, μοιάζουν με δίχτυα στα οποία μπλέκουμε ή σχοινιά που μας τραβάνε.. προτείνετε να ακούμε τη φωνή μας και να επιλέγουμε..
Συμπληρώνετε ότι πρέπει κανείς να χαράζει τη δική του πορεία, να μην αφήνει το κύμα να τον πάει όπου θέλει. Και μου θυμίζετε με αυτό, μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι ο μόνος τρόπος για να ξέρεις αν το ταξίδι του πλοίου σου θα έχει ή όχι ούριο άνεμο, είναι να ξέρεις πού θες να το πας..
Μιλάτε για επιλογή, για την απαραίτητη εσωτερική μοναξιά, για ανάληψη ευθύνης.
Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται όταν ακούμε μόνο τη φωνή του πρέπει μέσα μας. Στην περίπτωση αυτή, φαίνεται να αφήνουμε την επιλογή, την εξουσία στους άλλους –στη φωνή των άλλων που έχουμε εσωτερικεύσει. Ο ένας δρόμος, σε αυτή την περίπτωση, είναι να ενδώσουμε σε αυτό που «πρέπει». Αποδίδουμε την ευθύνη σε εξωτερικούς παράγοντες, μιας δεν ακούμε το θέλω μας, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να έρθει η δυσφορία ή η απογοήτευση. Νιώθουμε στάσιμοι, παγιδευμένοι, έχουμε ένα αίσθημα αβοήθητου. Ο άλλος δρόμος, όταν είναι έντονη η φωνή του πρέπει μέσα μας, είναι να επαναστατήσουμε, να την αγνοήσουμε.. Μια αντίδραση, συνήθως, σπασμωδική, με μια διάθεση απόρριψης, όπως λέτε κι εσείς, προσπαθώντας να καταργήσουμε όλα τα πρέπει και να κρατήσουμε όλα τα θέλω. Πράγμα που είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσει στις ενοχές, τον επόμενο «εχθρό», όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο.. Γιατί προκύπτουν οι ενοχές, όμως; Ίσως ακριβώς επειδή αυτή η απόρριψη λειτουργεί ως αντίθεση στη θέση, δεν είναι μια επιλογή που έχει προκύψει από τη σύνθεση..
Κι ερχόμαστε στη σύνθεση. Στην επιλογή, μια διεργασία σίγουρα πιο δύσκολη από την υποταγή στο πρέπει ή από την επανάσταση, μια προσπάθεια όπως λέει κάποιος από εσάς να δημιουργήσουμε ο καθένας τα δικά του δεδομένα, που θέλει κότσια και κόπο... Όταν ακούμε όλες τις φωνές μας κι επιλέγουμε τι θα κάνουμε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι, ξέρουμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, το πλαίσιο στο οποίο ζούμε, τη ζωή μας την ίδια. Αποφασίζει κανείς, ταιριάζοντας (αντιγράφω πάλι από εσάς) τις καινούριες φωνές με τις παλιές, ώστε να δει με ποιούς τρόπους θα συνδέσει τις φωνές του.. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει –αλλά και προσφέρει- μια εσωτερική και προσωπική ελευθερία. Δεν οδηγεί στη δυσφορία ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί αποτελεί συνειδητοποιημένη επιλογή: έχουμε πάρει μια απόφαση γνωρίζοντας το τίμημα, το κόστος. Κι όταν έρθει η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη και τις συνέπειες, είμαστε έτοιμοι.
Οι φωνές, γράφετε, μοιάζουν με δίχτυα στα οποία μπλέκουμε ή σχοινιά που μας τραβάνε.. προτείνετε να ακούμε τη φωνή μας και να επιλέγουμε..
Συμπληρώνετε ότι πρέπει κανείς να χαράζει τη δική του πορεία, να μην αφήνει το κύμα να τον πάει όπου θέλει. Και μου θυμίζετε με αυτό, μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι ο μόνος τρόπος για να ξέρεις αν το ταξίδι του πλοίου σου θα έχει ή όχι ούριο άνεμο, είναι να ξέρεις πού θες να το πας..
Μιλάτε για επιλογή, για την απαραίτητη εσωτερική μοναξιά, για ανάληψη ευθύνης.
Ας δούμε, λοιπόν, τι γίνεται όταν ακούμε μόνο τη φωνή του πρέπει μέσα μας. Στην περίπτωση αυτή, φαίνεται να αφήνουμε την επιλογή, την εξουσία στους άλλους –στη φωνή των άλλων που έχουμε εσωτερικεύσει. Ο ένας δρόμος, σε αυτή την περίπτωση, είναι να ενδώσουμε σε αυτό που «πρέπει». Αποδίδουμε την ευθύνη σε εξωτερικούς παράγοντες, μιας δεν ακούμε το θέλω μας, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να έρθει η δυσφορία ή η απογοήτευση. Νιώθουμε στάσιμοι, παγιδευμένοι, έχουμε ένα αίσθημα αβοήθητου. Ο άλλος δρόμος, όταν είναι έντονη η φωνή του πρέπει μέσα μας, είναι να επαναστατήσουμε, να την αγνοήσουμε.. Μια αντίδραση, συνήθως, σπασμωδική, με μια διάθεση απόρριψης, όπως λέτε κι εσείς, προσπαθώντας να καταργήσουμε όλα τα πρέπει και να κρατήσουμε όλα τα θέλω. Πράγμα που είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσει στις ενοχές, τον επόμενο «εχθρό», όπως διάβασα σε κάποιο σχόλιο.. Γιατί προκύπτουν οι ενοχές, όμως; Ίσως ακριβώς επειδή αυτή η απόρριψη λειτουργεί ως αντίθεση στη θέση, δεν είναι μια επιλογή που έχει προκύψει από τη σύνθεση..
Κι ερχόμαστε στη σύνθεση. Στην επιλογή, μια διεργασία σίγουρα πιο δύσκολη από την υποταγή στο πρέπει ή από την επανάσταση, μια προσπάθεια όπως λέει κάποιος από εσάς να δημιουργήσουμε ο καθένας τα δικά του δεδομένα, που θέλει κότσια και κόπο... Όταν ακούμε όλες τις φωνές μας κι επιλέγουμε τι θα κάνουμε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη οι ίδιοι, ξέρουμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, το πλαίσιο στο οποίο ζούμε, τη ζωή μας την ίδια. Αποφασίζει κανείς, ταιριάζοντας (αντιγράφω πάλι από εσάς) τις καινούριες φωνές με τις παλιές, ώστε να δει με ποιούς τρόπους θα συνδέσει τις φωνές του.. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει –αλλά και προσφέρει- μια εσωτερική και προσωπική ελευθερία. Δεν οδηγεί στη δυσφορία ακριβώς για αυτό το λόγο, γιατί αποτελεί συνειδητοποιημένη επιλογή: έχουμε πάρει μια απόφαση γνωρίζοντας το τίμημα, το κόστος. Κι όταν έρθει η ώρα να αναλάβουμε την ευθύνη και τις συνέπειες, είμαστε έτοιμοι.
Καταλήγω, άρα, στα λόγια της Ελευθερίας στην προηγούμενη ανάρτηση, ότι όντως είμαι αυτόνομος σημαίνει είμαι ελεύθερος να επιλέγω, αναλαμβάνοντας την ευθύνη και τις συνέπειες των πράξεών μου.
