10.5.09

Αδιαφορία: (η) ουσιαστ. έλλειψη ενδιαφέροντος, αμεριμνησία, αφροντισιά

Το σώμα το λιώνει η τεμπελιά και την ψυχή η αδιαφορία. Ευσέβιος

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ με ενδιαφέρον την αδιαφορία ορισμένων ανθρώπων. Αδιαφορία προς αγαπημένα πρόσωπα, αδιαφορία προς κοινωνικά θέματα, αδιαφορία για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Θεωρώ ότι η αδιαφορία, η αφροντισιά του ίδιου μας του εαυτού φέρνει και την αδιαφορία για τα υπόλοιπα.

Δεν είναι αυτονόητη η φροντίδα για τον εαυτό μου? Όχι δεν είναι, δυστυχώς.

Φροντίζουμε για τις απολαύσεις μας, για την επιβίωσή μας, (προσπαθούμε τουλάχιστον), φροντίζουμε για τις υποχρεώσεις μας, (όσοι το κάνουμε), και πάνω απ’ όλα φροντίζουμε με σχολαστικότητα την κοινωνική μας εικόνα. Και παραπονιόμαστε μετά, γιατί κάνουμε τόσα πράγματα, επιμελούμαστε τόσα πολλά, αλλά ‘ούτε ένα ευχαριστώ’. Αντίθετα, προβλήματα και πάλι προβλήματα και ζούμε μια ζωή χωρίς νόημα, και ψάχνουμε για συνταγές και εύκολες λύσεις για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους!

Παιδιά αδιάφορα για το σχολείο, για τις σχέσεις, για την οικογένεια, για τους θεσμούς. Από γονείς αδιάφορους για τον εαυτό τους, και κατ’ επέκταση για τα ίδια τα παιδιά τους.

Δεν μας έμαθαν να φροντίζουμε τον εαυτό μας, λέμε και ξαναλέμε, τώρα μπορούμε να το αλλάξουμε? Ό, τι μαθαίνεται, ξεμαθαίνεται, λέω εγώ, αρκεί να κάνουμε την αρχή, εφόσον το θέλουμε.

Ξεχάσαμε λέξεις, όπως μέριμνα, επιμέλεια, τρυφερότητα, κόπος, προσπάθεια, προσωπικός αγώνας, νοιάξιμο. Κυνηγάμε τα εύκολα! Όλοι θέλουμε να περνάμε καλά..Είμαστε όμως καλά?

Και γράφω τα παραπάνω γιατί ευτυχώς υπάρχουν οι εξαιρέσεις, υπάρχουν άνθρωποι, που ασχολούνται με τους εαυτούς τους και άλλους ανθρώπους, τους φροντίζουν και δημιουργούν την ζωή τους, με προσωπική ευθύνη, ενδιαφέρον και κόπο. Και είναι καλά, δεν περνάνε καλά.

Αφού μπορούν αυτοί, μπορούμε κι εμείς!

6 σχόλια:

One of the people είπε...

Εχω μια διαφωνια. Νομιζω οτι ασχολουμαστε μονο με την εικονα μας. Αυτο που βλεπουν οι αλλοι και μονο. Σαφως και αυτο ειναι αδιαφορια για ολα τα υπολοιπα, και κυριως για τις ψυχες μας. Χαιρετε.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

καλημέρα φίλε μας..
συμφωνώ μαζί σου...η εικόνας μας προς τους άλλους είναι αυτό τελικά που μας τρώει..

Ερατώ είπε...

Βρισκόμαστε στην εποχή της λατρείας της εικόνας , του φαίνεσθαι και όχι του είναι.Οι σχέσεις με τους άλλους είναι ρηχές, το κυνήγι μας για τα αντικείμενα απεγνωσμένο και αχόρταγο.

Ελευθερία Αραβανή είπε...

γεια σου Ερατώ!
το θέμα είναι αν θέλουμε να βγούμε από το φαίνεσθαι...γιατί αυτοί που θέλουν πετυχαίνουν το είναι.
σε φιλώ...

georgia είπε...

Είδα λίγο αργά τη συγκεκριμένη ανάρτηση... Αναρωτιέμαι αν είναι ποτέ αργά... Για να αλλάξουμε. Για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Για να δούμε καθαρά τα πραγματικά πρόσωπα των δικών μας ανθρώπων. Δυστυχώς, η ζωή είναι μερικές φορές δυσάρεστα απρόβλεπτη. Ίσως, όμως, αυτή είναι τελικά η ομορφιά της. Να έχεις πάντα κίνητρο για κάτι καλύτερο. Να είσαι ανοιχτός και δεκτικός στις αλλαγές, στους νέους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή σου, σε αυτούς που αποχαιρετάς (είτε το διάλεξες είτε όχι). Να είσαι ανοιχτός στην αλλαγή του ίδιου σου του εαυτού. Πιστεύω στην αλλαγή. Πιστεύω στην πίστη. Στη δύναμη του μυαλού μας.

Υ.Γ.1 Χαίρομαι που έχω φίλους που θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα ( αυτό για'σένα, Φέρυ μου!)

Υ.Γ.2 Πολλά μπράβο σε όσους αγαπούν και αντιμετωπίζουν τόσο δημιουργικά τη δουλειά τους, όπως εσείς Ελευθερία και Απόστολε...

Ελευθερία Αραβανή είπε...

καλωσόρισες Γεωργία Π. ευχαριστούμε για όσα λες....
και σ αγαπάμε πολύ!